De genadeklap voor het speciaal onderwijs
De bezuinigingen in het basisonderwijs moeten de wildgroei aan 'rugzakjes' terugdringen. Maar ze raken vooral de zwakste leerlingen in het speciaal onderwijs.
In de Groene Amsterdammer staat een zeer uitgebreid artikel over de bezuinigingen van minister van Bijsterveldt. Zoals ook reeds eerder op onze site duidelijk is gemaakt, kan het niet anders dat deze bezuinigingen radicaal desastreus uitpakken VOOR IEDERE LEERLING in het primair onderwijs en deels in het voortgezet onderwijs.
In het artikel zegt Jeanet Meijs, met de portefeuille Basisonderwijs lid van het bestuur van Beter Onderwijs Nederland (BON), het volgende:
'En natuurlijk zou het prachtig zijn als alle kinderen, ongeacht hun handicap of stoornis, in een gewone klas konden meedraaien. Maar dat kan alleen, zoals bijvoorbeeld in Canada en in de Duitse deelstaat Hessen, binnen optimale omstandigheden. Kleine klassen met specifiek daartoe opgeleide docenten. Passend onderwijs vind ik dan ook een misleidende term. In werkelijkheid komt het neer op totale afbraak van het speciaal onderwijs, en de bezuinigingen geven de genadeslag. Het wordt in het reguliere onderwijs nóg onrustiger, het veroorzaakt nog meer bureaucratie, het kost nog meer tijd aan overleg. Er komen nóg meer mensen in het gebouw. De juf komt niet meer aan gewoon lesgeven toe. Basisscholen worden zorginstellingen, vooral in de grote steden. Het doet iedere leerling te kort.'
Wij van wijzijnverbijsterd kunnen dit alleen maar beamen. Zoals we al elders hebben gezegd: 'passend onderwijs' kan in Nederland alleen slagen "door een voortdurende investering in expertise maar ook het juiste onderwijsklimaat, niks ombuiging, nullijn of bezuiniging".
Lees hier het gehele artikel in De Groene Amsterdammer.
En laat ze vooral niet vergeten dat er helemaal geen onzinnige 'wildgroei aan rugzakjes' is. Onze zoon en zijn schoolgenoten met rugzak zijn zeer al jarenlang overduidelijk rijp voor het speciaal onderwijs.
BeantwoordenVerwijderenOnze zoon kan thuis wonen omdat wij bijvoorbeeld 80 uur per week zeer intensief begeleiden. We geven er alles voor op, leiden een erg saai leven. Vertier, ook van onszelf als onze zoon niet mee gaat, maakt hem onrustig. Ik kan niet naar een sportwedstrijd of popconcert, daar reageert de jongen rusteloos op en dan valt hij uit op de reguliere school. Dat was al 5x gebeurd als er geen ambulant begeleider was geweest.
Dan begrijpt de lezer wel waarom ik lichtelijk doodziek word van al die opmerkingen dat al die rugzakjes 'luxe' zijn.
Ik denk nu aan die moeder van een jongvolwassene die levenslang in een instelling zal moeten wonen. Omdat er een paar jaar geleden nog geen specialistische begeleiding was op school durft deze jongvolwassene helemaal niets meer te doen in het leven, en nauwelijks de deur uit.
Zuster Marja denkt dat autisme spontaan geneest als je het geen naam geeft....
Vervolg op reactie 13.09.
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk ben ik wel een beetje bang dat wij ouders van rugzakleerlingen cluster IV veroorzaker zouden zijn van bezuinigingen op leerlingen in het speciaal onderwijs. Dat is inderdaad nog gruwelijker, want grotere klassen daar zijn helemaal mis, en in het regulier met rugzakje valt je kind misschien pas na twee maanden uit als je hulp weg bezuinigd.
De basisschool dacht aan verstandelijke beperking, het bleek intelligentie met autisme. Het is naar mijn idee psychische kindermishandeling als je autisme tegen beter weten niet opspoort en vast blijft houden aan die zogenaamde verstandelijke beperking. Maar wie ben ik? Het is ook verwarrend, want ons kind kon met 4 jaar al over de 100 tellen. Je snapt dan niet waarom ze beginnen over een verstandelijke beperking.
Laten we niet vergeten dat ik de diagnose autisme vijf jaar heb geprobeerd tegen te houden. Daarna heb ik het nog 2,5 jaar zonder rugzakje geprobeerd. Ik heb geprobeerd alle schuld van het zeer moeilijke functioneren van ons kind op me te nemen, om hem niet met een etiket op te zadelen.
Het is vreselijk om een rugzakje aan te vragen, een enorme papierberg. Liever ging ik elke dag na school fietsen met onze zoon om hem doodmoe te maken. In de hoop dat hij dan de volgende dag iets langer stil kon zitten op school.