Nu heeft de gemiddelde leerkracht natuurlijk een kleine pensioenregeling, zoals veel mensen in Nederland, maar geld voor een vet Zwitserlevengevoel hebben wij in het onderwijs niet.
Toch denken ook leerkrachten aan de toekomst.
Lesgeven is een zwaar beroep, ook al beseffen weinigen dat helaas. Een zwaar beroep met een enorme verantwoordelijkheid. Het onderwijs raakt immers onze kinderen, het biedt de basisstenen voor de ontwikkeling in de toekomst.
Niet altijd wordt dat op waarde geschat, het lijkt er zelfs soms op dat kinderen uiteindelijk niet zo veel waard zijn. De oppas wordt bijvoorbeeld vaak behoorlijk veel minder betaald dan de schoonmaakster, iets wat wij van wijzijnverbijsterd nooit goed begrepen hebben.
Hoe dan ook, de leerkracht voelt de verantwoordelijkheid, maar is ook reëel genoeg om te beseffen, dat hetzelfde werk tien of twintig jaar later natuurlijk wel eens een stuk zwaarder zou kunnen vallen. Het zou dan wel eens kunnen zijn dat de leerkracht wat vaker ziek wordt, het even niet meer aan kan.
Nogmaals, onderwijs is een zwaar beroep: je werkt non-stop met het belangrijkste wat mensen hebben, hun kinderen, en dat vraagt nu eenmaal echt veel meer dan bijvoorbeeld het verkopen van wat dan ook, of het managen van wat dan ook. In een bedrijf of op kantoor.
Die leerkracht die garant wil blijven staan voor optimaal onderwijs, zonder al te veel ziekteverzuim en zelfs met de ruimte voor jonge, nieuwe leerkrachten om wat makkelijker aan het werk te komen, díe leerkracht heeft wat bedacht.
In plaats van een hoger salaris heeft deze leerkracht een tijd geleden, in het overleg tussen werkgevers en werknemers, gekozen voor een soort "pot" waaruit hij bij het ouder worden kan putten om af en toe een dag vrij te krijgen, om wat uit te blazen en bij te tanken: de BAPO. We hebben het al eerder over deze regeling gehad op wijzijnverbijsterd (hier en hier).
Het is natuurlijk geen echt Zwitserlevengevoel, dat lijkt alleen aan ondernemers voorbehouden, maar het zorgt er wel voor dat de oudere leerkracht met veel plezier en in goede gezondheid les kan blijven geven.
Nu blijkt dat de oudere leerkracht dit plezier en deze gezondheid in het geheel niet wordt gegund. Ja, u zult schrikken en zich afvragen wie het onderwijs zo'n slecht hart toe kan dragen.
Welnu, dat kan natuurlijk niemand minder dan Ton Elias zijn, de woordvoeder van … tsja hoe verzinnen ze het daar bij de VVD … van onderwijszaken. Ja, Ton heeft wat met leerkrachten, met juffen en meesters.
Wij weten niet wat er nu precies gebeurd is en waar. We weten dat Ton in Den Haag geboren is en daar ook school is gegaan. Welke lagere school is ons onbekend, maar duidelijk is dat Tonnie, zo zal hij vast liefdevol genoemd zijn ooit, dat Tonnie erg gebukt is gegaan onder pesterijtjes door een meester of juf.
Misschien kon hij niet goed mee of was er af en toe sprake van een "vlekje" op zijn werk of gedrag?
Misschien heeft een meester, die zijn voortdurende geklets uit zijn nek zat was, hem een flink te kakken gezet voor de klas? Misschien heeft de juf hem letterlijk op de vingers getikt omdat hij de te leren feitjes weer eens niet op een rijtje had? Misschien moest hij zelfs wel bij de bovenmeester langs omdat hij weer eens onbeschoft was geweest tegen mensen die respect verdienen?
We weten het niet en we zullen het waarschijnlijk ook nooit weten ook.
Feit is dat Ton blijkbaar sterk de behoefte heeft zijn gram te halen wat betreft de meesters en juffen van Nederland.
In de afgelopen maanden heeft hij ze ondertussen al voor alles en nog wat uitgemaakt, geschoffeerd en belasterd. Heeft hij zijn best gedaan om dat wat hen het meest aan het hart gaat, goed onderwijs dat iedere leerling 'past', geheel en al uit te hollen of zelfs te doen verdwijnen. En nu dan zijn laatste wapenfeit: Ton draait eigenhandig de BAPO-regeling de nek om of geeft er in ieder geval met veel enthousiasme de aanzet voor.
U weet wel, die regeling waar we hierboven over spraken. Die regeling die leerkrachten UIT EIGEN ZAK BETALEN (door een loonsverhoging over te slaan), om langer gezond en met plezier aan het werk te kunnen blijven.
Zoals altijd gebruikt Ton weer "halve waarheden" en loze kreten om zijn gelijk te halen.
Volgens hem zou de regeling leiden tot een onaanvaardbaar aantal vervroegde pensioneringen, terwijl de werkelijke cijfers een heel ander beeld laten zien.
"De AOb heeft daarentegen uitgezocht dat het aantal docenten dat doorwerkt – mede door de BAPO en andere maatregelen – spectaculair is gestegen. Werknemers die één dag per week vrij hebben, kunnen jaren langer doorwerken.", stelt de AOb op hun website.
Ook de CNV-O is duidelijk: "Een regeling die goed werkt en waarmee doelen worden bereikt, moet je niet afschaffen. We hebben de ervaring van deze leerkrachten hard nodig om de kwaliteit van het onderwijs te kunnen blijven waarborgen". Nu vindt Ton de kwaliteit van het onderwijs natuurlijk van een minder belang, bij hem gaat het uiteindelijk om een fatsoenlijke ondergrens. Dus dat laatste argument van de CNV-O zal hem weinig deren.
Maar, zult u vragen, wat wil Ton dan met het geld van die leraren dat hij hen afpakt in deze?
Volgens de motie die hij heeft ingediend moeten "de daarbij vrijkomende arbeidsvoorwaardenmiddelen ingezet worden voor een duurzame inzetbaarheid van het onderwijspersoneel".
Wacht even, u snapt het niet meer?
Inderdaad, hij wil de gelden die vrijgemaakt zijn (de BAPO) om oudere leerkrachten duurzamer in te zetten (zonder ziekte, langer en met plezier) afpakken om leerkrachten duurzamer in te zetten.
Ja, u leest het goed. Weer een staaltje van Ton's onovertroffen en onnavolgbare logica.
En ten overvloede, het gaat dus om gelden, die door de leerkrachten zelf zijn opgebracht tijdens de CAO-onderhandelingen. Alle Tonnen en Eliassen in de Tweede Kamer hebben daar zelfs helemaal niets mee te maken! Wij van wijzijnverbijsterd zijn erg benieuwd naar wat de ondernemers van Zwitserleven er van zouden vinden als Ton ze plots zou gaan vertellen dat het ook leuk varen is op het IJsselmeer en ze dat maar moeten doen voor hun ingebrachte geld.
Nogmaals, het is inmiddels duidelijk: Ton vereffent een rekening. Hij zou als het zou kunnen de leerkrachten het liefst helemaal de klas uit pesten. Linkse uitvreters.
Nee, aan leraren heeft Ton, zo wordt onderhand duidelijk, een broertje dood. Gelukkig is dat in het algemeen wederzijds.
En we kunnen in ieder geval zeker zijn van één ding: wanneer Ton zich zeker vervroegd, met bovenop een wachtgeld misschien wel, al Zwitserlevend pensioneert, zullen de leerkrachten nog steeds met hart en ziel pal staan voor hun werk. Misschien dan wat vaker ziek, oud of moe. Niet voor zichzelf, maar voor de groei en ontplooiing van hun leerlingen.
Voor een leraar is het mogen zien groeien en het mogen begeleiden van die ontplooiing uiteindelijk het optimale Zwitserleven gevoel.
En eigenlijk alleen al daarom zouden we de politiek, met name Ton Elias, vriendelijk doch zeer dwingend willen toebijten: handen af van de BAPO!
Lees hier de motie van Elias, die overigens ook schandelijk genoeg door oppositiepartijen PvdA, CU en D'66 wordt gedragen.
Lees hier de reactie van de AOb en hier de reactie van CNV-O.
