zondag 5 februari 2012

Vanaf nu: de praktijk ..... (Deel 1)

Wij, van wijzijnverbijsterd, doen nu al een jaar lang een beroep op de politiek om te stoppen met de bezuiniging van 300 miljoen in het Speciaal onderwijs.
Het helpt namelijk het invoeren van het 'passend onderwijs' niet. Het doet er afbreuk aan en zal zorgen voor bijzonder trieste situaties binnen het Speciaal Onderwijs en in het regulier onderwijs.
Wij roepen hard en ja, soms doen wij dat ongenuanceerd. Boos, satirisch, hard en soms bijzonder onvriendelijk. Maar we zijn dan ook echt boos. Daarnaast zijn we ook oprecht verdrietig en hebben oprecht zorgen, heel veel zorgen over onze leerlingen.
Lees nog eens in ons boekje "Hoop en vrees" en lees wat ouders ervaren. Lees wat het voor hen betekent om een kindje in het speciaal onderwijs te hebben. Lees en probeer te begrijpen wat de gevolgen zullen zijn van deze bezuiniging in het Speciaal onderwijs.

Vanaf deze week zal er regelmatig een stukje te lezen zijn over de praktijk.
De praktijk waar leerkrachten en leerlingen, klassenassistenten en mensen uit de zorg (PGBers) dagelijks mee te maken hebben.
Zonder satire en boosheid, maar wel met een duidelijk boodschap en een missie:
STOP met deze bezuiniging en maak ons onderwijs en vooral onze kinderen niet kapot.


Als ik de klas binnenkom heerst er een betrekkelijke rust.
Eén kind is op de gang (hij kan niet in de klas zijn omdat er teveel prikkels zijn waar hij op dit moment niet tegen kan), één kind is op de wc, een ander kind is ook op de wc, maar die kan het inmiddels alleen. Onze PGBster helpt met het verwisselen van de luier.

Hmm, spannend moment als het zo betrekkelijk rustig is, maar wel even heerlijk om zo te beginnen.

Mijn kopje thee staat naast het kopje thee van mijn klassenassistente en naast het kopje thee van de PGBster. Hoog op de kast. Dat moet, want als je het per ongeluk laag zet dan bestaat de kans dat eruit gedronken wordt of dat het kopje door de klas vliegt. Inclusief inhoud.
En dat willen we niet.

De klas is kaal. Leeg, zo lijkt het. Geen gezelligheid aan de muur, geen tafeltjes in een groepje, geen kopjes thee op een bureautje van de juf, want dat leidt af en dat kan dus niet.
Wel “werkstations”, want ook ‘onze kinderen’ in het ZML, met een iq lager dan 55 en met een gediagnosticeerde autismestoornis, werken en leren!

Maar dat gaat niet zomaar. Daar is structuur voor nodig. Structuur en menskracht.

Dat hebben we gelukkig in de klas, want ieder kind heeft tenslotte recht op onderwijs en heeft recht op de faciliteiten die daarvoor nodig zijn: kennis en menskracht dus.
En dat is er voldoende voorradig. De leerkrachten zijn allemaal bevoegd (ja ook in het ZML) en hebben dus gewoon voldaan aan de eisen van PABO.
Onze leerkrachten hebben vrijwel allemaal een aanvullende studie gevolgd: speciaal onderwijs en de meesten zijn inmiddels ook Master SEN: Special Educational Needs.
Waarom dat tegenwoordig in het Engels moet weet ik niet, maar dat het gewoon een pittige studie is aanvullend op het PABO papiertje en dat die studie gewoon 2 jaar intensief studeren is, op stevig academisch niveau, dat weet ik wel.
En als laatste zijn onze leerkrachten ook gedreven en enthousiast. dit soort onderwijs vraagt om een volledige toewijding. Het is een keuze voor zeer intensieve vorm van onderwijs, die veel van je vraagt.

Mijn laatste leerling komt binnen. Dat gaat ook niet zomaar en de rust is direct weg. De taxi was te laat. Druk verkeer, file, er is van alles te verzinnen, maar laat is laat. En laat binnenkomen is een ernstige verandering in de structuur van deze leerling.

Naar school gaan gaat namelijk volgens een bepaalde structuur:
Je ontbijt, zegt dag tegen je moeder, de taxi staat klaar, de riemen om je vast te zetten zijn zwart, de taxichauffeur heeft krullend haar en heeft nooit de radio aan en vooral erg belangrijk, de taxi is wit.
Als je op school komt dan staat er een juf bij het hek om dit open te doen en weer op slot te doen en dan is daar het schoolplein. De glijbaan links, het bankje rechts. Iedere verandering daarin betekent dat het misschien wel niet meer hetzelfde schoolplein is.
En nu is er dus paniek, grote paniek, want te laat met de taxi betekent dat de juf niet meer bij de deur staat, dat je dus nooit zeker weet of dit wel dezelfde school is en of er wel de jouw bekende juffen zijn. Het schoolplein heb je niet gezien, want te laat betekent gelijk naar binnen door de poort die anders dan anders is en wie zegt dan dat het schoolplein er nog is?

Gelukkig begrijpen wij dat, wij kennen de structuur van onze leerlingen en voor 75 % begrijpen wij vaak waar ‘paniek’ vandaan komt. De andere 25 % kunnen wij ook niet altijd herleiden en kan gelegen zijn in het feit dat de taxichauffer vanmorgen had besloten om zijn haar in een scheiding te doen. Waardoor hij niet meer dezelfde taxichauffeur lijkt.

Deze leerling gaat dus terug naar buiten. Mag even een rondje over het schoolplein doen en kan dan weer gerust naar binnen. Het schoolplein is er nog, de juffen zijn nu weer dezelfde, de taxi is weg (want dat hoort als je op school komt) en de dag kan beginnen.

Wat een geluk dat we vandaag met zijn drieën zijn, de PGBster bij de wc, de klassenassistent kan mee naar buiten en ik kan een oogje houden op de andere kinderen en inderdaad kan de dag beginnen.
Met rust. Dankzij onze ‘menskracht’ en onze kennis.

Morgen weer een dag ....

Wordt vervolgd.

"Scherpe keuzes" (De nota van Van Bijsterveldt)

Natuurlijk snappen wij het best.
Nadat iedereen met enig inzicht en realiteitszin ten aanzien van onderwijs ieder argument van de minister en haar fluisteraars voor de onevenwichtige, ondoordachte bezuinigingen op met name het speciaal onderwijs en de begeleiding van kinderen met een lichamelijke of geestelijke beperking binnen het reguliere onderwijs van tafel heeft geveegd, moet zij wel.
Iedereen, van werkgevers en werknemers uit het onderwijsveld tot de adviescommissie Passend Onderwijs (ECPO) van de minister zelf, aangevuld met ook nog eens de Raad van State, heeft ten aanzien van een veelvoud van elementen van haar plannen aangetoond dat zij op zijn minst discutabel zijn, op onjuiste gegevens of zelfs doelbewuste leugens zijn gebaseerd en dat zij op de lange duur desastreus zullen uitpakken voor het gehele onderwijs in Nederland.
Dat er nog steeds mensen zijn die zonder enig verstand van zaken klakkeloos Ton Elias in al zijn onbenul blijven volgen en blijven nakakelen nemen we hier dan verder ook niet serieus.
Argumenten als zou de hoeveelheid kinderen met een leerbeperking of gedragsproblematiek hier radicaal anders zijn dan in het buitenland worden al direct gelogenstraft door de cijfers uit het gidsland wat betreft onderwijs Finland: daar heeft 25% (!) van de leerlingen gespecialiseerde begeleiding (lees hier).
Roepen dat het onderwijs hier zo slecht is vanwege stigmatisering van één op vijf leerlingen is dus kolder en druist tegen de feiten in waarin Finland wat onderwijs betreft ver voorop loopt. Zeker ook omdat zij een werkelijk "Passend onderwijs" kennen, waarover we al meerdere malen schreven (hier bijvoorbeeld).

Enfin, met de argumenten die ze tot nu toe gebruikte, kwam onze minister er dus niet. Het lukte haar niet om te verhullen waar het uiteindelijk om draait: een smoes verzinnen om ordinaire bezuinigingen door te drukken over de ruggen van de zwaksten van de samenleving. En dan gaat het (ten overvloede) niet om kinderen die dyslectisch zijn of wat onrustig in de klas, maar tevens om kinderen met (ernstige) gedragsproblematiek en tevens leerlingen met een zware lichamelijk en geestelijke beperking (zmlk, tyltyl, mytyl). Juist die groep wordt zwaar gepakt.
En wat doet nu plots de minister tot ons aller verbazing? Plotseling roept zij dat er WEL moverende economische redenen ten grondslag liggen aan de bezuinigingen.
Plots telt het onderwijs, het zogenaamd verbeteren van 'passend onderwijs' niet meer zo. Sterker: het wordt juist door de bezuinigingen bemoeilijkt!
"De planning voor de invoering van passend onderwijs is strak en de bijbehorende bezuiniging vergemakkelijkt de invoering niet. In de huidige conjuncturele situatie moeten echter scherpe keuzes worden gemaakt om de beschikbare middelen doelmatig en efficiënt in te zetten", schrijft van Bijsterveldt nu in haar nota aan de kamer.

Dit is natuurlijk helemaal van de zotte. Door de bezuinigingen op het speciaal onderwijs, een "scherpe keuze", verdwijnen zo'n 6000 specialisten (AB, leerkrachten so), waardoor er binnen de scholen enorme problemen gaan ontstaan en waardoor juist de invoering van werkelijk 'passend onderwijs' (zoals bijvoorbeeld ook voorgesteld door de Commissie Dijsselbloem) volgens iedereen met verstand van zaken, zal mislukken en zal leiden tot enorm veel problemen (thuiszitters e.d.), nu en straks.
Tegelijkertijd wordt de bezuiniging balansmatig weggestreept (want zo zei Mark, op onderwijs wordt niet bezuinigd) door te investeren in iets waarop niemand in het onderwijs (behalve een handjevol volgers van Harm en Ton) zit te wachten en wat in het geheel niet bijdraagt aan het 'passend onderwijs' of ten goede komt aan hen om wie het gaat, de leerlingen.
Er wordt een "scherpe keuze" gemaakt om 250 miljoen vrij te maken aan een neoliberale hobby, de prestatiebeloning.
Snapt u het nog? Dus Marja bemoeilijkt datgene wat zo nodig zou zijn door te korten op datgene wat het benodigde makkelijker zou maken, omwille van de misvatting dat iedere leerkracht alleen maar aan zichzelf zou denken volgens het neoliberale adagium "ikke, ikke". En dat ook nog eens terwijl allang gebleken is (uit resultaten van het neoliberale gidsland VS) dat een prestatiebeloning nul komma nul resultaat geeft op het gebied van verbetering van het onderwijs.

Van Bijsterveldt doet het in haar nota voorkomen alsof de gelden voor 'passend onderwijs' en die voor de prestatiebeloning geheel niet gekoppeld zijn, maar dat is natuurlijk volkomen onzin.

Ten eerste is er al de budgettaire koppeling: om te kunnen stellen dat er geen bezuinigingen zijn moet de balans op nul staan. Dit kan alleen maar door de bezuiniging op speciaal onderwijs in het bijzonder (en 'passend onderwijs' in het algemeen) tegenover de investering in prestatiebeloning te zetten. Er wordt gewoon wat geld rond geschoven, dus er is dan altijd een verband, een koppeling.
Verder ligt de koppeling er ook in, dat het de minister te doen zou zijn om de verbetering van het onderwijs.
Hiervoor investeert zij dus in iets wat die verbetering in het geheel niet bewerkstelligt en bezuinigt zij op iets waardoor opnieuw de verbetering van het onderwijs niet ten optimale kan worden doorgevoerd en waardoor er juist een verslechtering zal plaatsvinden.
Kortom, van de "scherpe keuzes" die gemaakt worden, wordt het onderwijs niets, maar dan ook niets wijzer.

Dat dat uiteindelijk niet aan de mensen in het onderwijs zelf ligt is evident: hoewel zij zich dagelijks voor de volle honderd procent inzetten voor hun leerlingen, ongeacht de schofferingen van Ton Elias c.s., hoeven zij geen ongerichte beloningen als die niet bijdragen tot het optimaliseren van het leerklimaat voor hun leerlingen. Zij zien liever een doordachte investering en een in samenspraak en met expertise doorgevoerde invulling van 'passend onderwijs', waarbij juist niet de allerzwaksten de dupe worden.

Lees hier ook de reactie van de AOb op de plotseling opgevoerde economische redenen voor de bezuinigingen op het 'passend onderwijs' en het speciaal onderwijs in het bijzonder.