Al bijna een jaar lang proberen we mensen in het veld, journalisten en politici ervan te doordringen dat het bij 'passend onderwijs' juist niet gaat om iemand die wat extra aandacht nodig heeft, omdat hij of zij dyslectisch is, of iemand die wat onrustig is in de klas.
Nee, 'passend onderwijs' betreft veelal juist, naast kinderen met ernstige gedragsproblemen, ook kinderen met een ernstige handicap, lichamelijk en/of geestelijk.
Alle commotie en geroep van bijvoorbeeld Ton Elias betreft steeds nu juist niet die groep, maar beschadigt deze des te meer. Die groep van kinderen die zich met rolstoelen door de klas bewegen of kinderen van 10, 12 jaar die geestelijk beperkt zijn, autistisch en nog niet zindelijk.
Dit zijn in de praktijk juist de leerlingen waarvan Ton, in zijn dolgedraaide onbenul vindt dat ze heus wel met minder aandacht mogen doen met veel meer kinderen in een klas in het speciaal onderwijs. Dan blijf je gewoon maar wat langer in een poepbroek zitten wachten tot de juf of meester bij je langskomt. Laat staan dat deze dan ook nog jou en andere zwaar gehandicapte kinderen het individuele onderwijs kunnen geven waar je als kind, ook al ben je gehandicapt, RECHT op hebt.
"Ach, zult u zeggen, het is Ton maar, die raaskalt maar wat. Als de minister of anderen nu eens op zo'n school komen kijken dan zullen ze heus wel zien dat wat zij willen op deze scholen helemaal niet kan: én beknibbelen op de broodnodige handen in de klas, de klassen vergroten terwijl er geen rolstoel meer bij kan (!) én tegelijkertijd eisen dat er nog beter onderwijs gegeven wordt".
"Ook de minister, zult u zeggen, zal zien dat het is als een bakker vragen om zonder zijn gezel en met veel minder meel, meer brood te gaan bakken".
Nu zou je dit inzicht na een bezoek aan een school voor speciaal onderwijs met kinderen met een iq lager dan 50 en vaak met bijkomende problematiek als zwaar autisme, inderdaad verwachten.
Maar dan kent u Marja van Bijsterveldt niet. Haar bezoekjes aan bijvoorbeeld onze school, een school voor zmlk (zeer moeilijk lerende kinderen), of andere scholen binnen het speciaal onderwijs is uiteindelijk slechts voor de bühne, waarbij zij meewarig wat "ach" en "wee" roept maar haar ambtenaren tegelijkertijd, zonder dat ze ook maar een psychologisch rapport gelezen hebben, kindjes die er een beetje minder beperkt uitzien (want ja, een geestelijke beperking zie je niet altijd aan een lief kindergezichtje af) laat aanwijzen, waarvan ze besluiten dat deze "best wel naar het regulier onderwijs kunnen".
Uitgangspunt hierbij zal waarschijnlijk zijn dat ze daar uiterlijk niet uit de toon vallen en ach, je kunt ze best wat laten fröbelen in een hoekje zonder dat iemand er last van heeft, toch? Veel heb je uiteindelijk toch niet aan dat soort kinderen immers, neo-liberaal opbrengstgericht gezien.
Het wordt tijd dat we gaan roepen, nee, gaan schreeuwen hoe schandalig het is om ernstig gehandicapten op deze wijze te behandelen en te benadelen.
Natuurlijk vinden wij het in het speciaal onderwijs verschrikkelijk dat we collega's met enorme ervaring en inzet moeten zien gaan vanwege (ondanks alle mooie verhalen gewoon gedwongen) ontslag.
Natuurlijk vinden wij, de achterblijvers, het erg dat wij onze inzet en energie, onze knowhow, binnen het speciaal onderwijs als ontoereikend zien worden, omdat we er dadelijk zonder extra handen en met veel meer kinderen in de klas niet meer aan toe komen om de kinderen het onderwijs te geven waar ze RECHT op hebben. Het RECHT om zich geheel te ontplooien.
Natuurlijk vinden wij dat er banen moeten komen in plaats van een door niemand gewenste prestatiebonus.
Maar nog veel erger en een niet eerder voorgekomen schandaal vinden wij het terugwerpen van de ernstig gehandicapte kinderen, kinderen in een rolstoel, kinderen met een iq van minder dan 50, in een positie van decennia terug.
Een positie waarbinnen er nog van echt optimaal gericht onderwijs weinig sprake was, omdat er nog onvoldoende kennis, onderwijsintenties en mogelijkheden waren.
Met de bezuinigingen op het 'passend onderwijs', zoals het zo eufemistisch heet, worden ernstig gehandicapte kinderen behandeld als tweederangs burgers, die goed onderwijs niet waard zijn.
De huidige regering met Marja van Bijsterveldt voorop, samen met woordvoerders Ton Elias, Kathleen Ferrier en Harm Beertema, zet onze leerlingen, onze kinderen met een ernstige handicap (met indirect hun ouders en verzorgers) grofweg bij het oud vuil. Deze gedoogcoalitie zet deze gehandicapte kinderen weg als niet van belang zijnd uitschot en gooit ze weer vijftig jaar terug in de tijd, waar onderwijs voor deze kinderen niet van belang werd geacht.
Dát is wat onze regering Rutte doet in ons Nederland: het aan ernstig gehandicapte kinderen ontnemen van het RECHT op deugdelijk en intensief, deskundig en waardevol onderricht.
Iets wat te verwachten zou zijn in een land dat het niet zo nauw neemt met de rechten van haar burgers, dát gebeurt hier, in Nederland!
Gelukkig zijn wij niet alleen in deze woedende schreeuw om aandacht voor wat er werkelijk staat te gebeuren met de bezuinigingen op het 'passend onderwijs', getuige het uitstekende artikel van Peter Knoers in het NRC van 21 december 2011.
Klik hier om het te lezen.
