Wij vinden haar column een weergave van een stukje "uit de praktijk" en daarmee wordt de column "Meeloper" van Maddy deel 4 van "De praktijk".
Deel 4 "De praktijk":
"Meeloper"
‘Hij loopt gewoon mee’, zegt ze. ‘Wat een ontwikkeling; de jaren hiervoor liep Gijs achter de andere jongens, nu naast!’ Vandaag is het een dag met een gouden randje. We vallen allemaal een beetje stil. Zij: het zorgteam van school en wij: zijn ouders. Hij loopt gewoon mee: een kleine stap voor de mensheid, een grote stap voor Gijs.
Gewoon meelopen, dat betekent nogal wat voor Gijs. Meelopen houdt in dat je weet waar je naartoe moet en dat je ondertussen zelfs tijd hebt om het gezellig te hebben met degene naast je. Dat vergt een enorme inspanning voor iemand met autisme zoals Gijs. Zeker op deze reguliere middelbare school waar de omgeving niet helemaal is ingericht op wat Gijs dagelijks nodig heeft. Een bewuste keus van ons, zijn ouders. Hij kan dit aan, denken wij, hier kan hij groeien mits hij hulp krijgt van deskundigen die zijn leeromgeving afstemmen op wat hij nodig heeft.
Afstemmen kost geld. Gijs heeft hiervoor een ‘rugzak’ met daarin budget om begeleiding in te kopen die ervoor zorgt dat Gijs en de leraren in zijn omgeving zo goed mogelijk kunnen samenwerken. Beide kanten leggen een stukje van de weg af onder het toeziend oog van de begeleider. Dit werkt voor Gijs al 8 jaar prima! Maar komend jaar moet hij zijn rugzak inleveren, niet omdat autisme ‘over ‘ is, maar omdat er bezuinigingen aan komen. Er hebben teveel kinderen een ‘rugzak’ vindt de regering, dus worden ze allemaal afgepakt. Kinderen mogen best autisme of een andere door een psychiater vastgestelde aandoening hebben, maar op school moet dat dan maar een tandje lager of even uit. Alsof je bij een huis in aanbouw de fundering weg haalt.
