maandag 7 maart 2011

Experimenteren

Er zijn van die landen waar ze bijvoorbeeld een nieuwe spoorlijn aan gaan leggen. Laten we zeggen van de hoofdstad (net als Amsterdam, zeg maar) naar het zuiden, dan via een tussenland (zeg maar net als België) naar een groter land, en dan naar de hoofdstad van dat land (zeg maar even net als Parijs) Die spoorlijn ligt er dan, en dan heb je treinen nodig.

Omdat het een spoorlijn is (kosten pakweg 20 x de bezuinigingen op het speciaal onderwijs) waarop je hard kan rijden, heb je speciale treinen nodig. Dan doe je een proef met zo'n trein. Je verwacht dan dat een regering eerst gaat kijken hoe zo'n proef uitpakt, en dan pas de rest bestelt. Maar nee, niet in dit land. Je bestelt er gewoon een stuk of 10 zonder af te wachten wat er uit die proef komt. "Want je hebt ze toch nodig, en het is nou eenmaal afgesproken in het regeerakkoord".

Nog een voorbeeld?

Je hebt van die landen waar ze nieuwe straaljagers nodig hebben. Die straaljagers, laten we ze een naam geven.... eh "ultimate jet strikers" (bedankt Benno). Kosten, pakweg 3 x de bezuinigingen op speciaal onderwijs per stuk. Die ultimate jet strikers zijn er

nog niet, die worden nog ontwikkeld. Op papier zien ze er al
fantastisch uit. Gestroomlijnd en zo, en ze kunnen vliegen... heel hard. Er zijn van die regeringen, die bestellen dan alvast zo'n ultimate jet striker. En als die eerste er nog niet is, dan ga je gewoon alvast de tweede bestellen.
Waarom? De eerste zal wel heel goed worden. Ik denk dan: "ze zijn zeker bang dat de eerste snel uit de lucht wordt geschoten".
(Die sturen ze vast ook naar Libie om een zakenman op te halen. Een zakenman, die gewoon op het vliegtuig kon stappen omdat er nog gewoon een lijnvlucht ging.)

Nog een voorbeeld dan?

Je hebt van die regeringen die op volstrekt onredelijke en oneerlijke bezuinigingen doorvoeren op de zwakste groep in de samenleving. Ze zeggen dan: "het is een herverdeling, het is geen bezuiniging". Ze gaan dat geld wat ze weghalen bij het speciaal onderwijs (10.000 man op straat, kinderen in de kou, kwaliteit naar de klote, baas boos) inzetten als "prestatieloon". Vandaag een helder stuk wat je HIER kan lezen, maar de conclusie willen wij van wijzijnverbijsterd je niet onthouden:

"Het kabinet heeft vooruitlopend op experimenten met prestatiebeloning bepaald dat de proeven hoe dan ook slagen, en er op de langere termijn 250 miljoen euro per jaar voor gereserveerd. ‘Omdat de voor de hand liggende meting via leerprestaties niet werkt, lopen we nu het risico dat dit kabinet geld gaat uitdelen op basis van ‘hear-say’ in de directiekamers. Terwijl de collega’s op nul staan en massaontslag dreigt vanwege de bezuinigingen op het passend onderwijs’, zegt Dresscher [voorzitter AOb]. ‘Ik hoop maar dat het gezond verstand zegeviert.’"

U leest het goed: "het kabinet heeft besloten dat de proeven hoe dan ook slagen". Ze slagen waarschijnlijk "omdat het nou eenmaal is afgesproken in het regeerakkoord", dit allemaal dankzij CDA en PVVD.

Ik zou echt oprecht willen dat het zo werkt; dat je iets uit gaat proberen en dat je van tevoren al zeker weet dat het gaat werken omdat je dat hebt afgesproken. Wat zou Marja van Bijsterveldt het samen met Mark Rutte fantastisch doen in het ZMLK-onderwijs, of in een autigroep. Dan zouden onze kanjers in de groepen niet meer alles van alle kanten hoeven te bekijken of steeds nieuw materiaal hoeven te ontwikkelen, dan zouden ze nooit meer hun neus stoten als ze weer wat hebben uitgeprobeerd.

En eh oo ja.. gewoon harder proberen, volgens juf Marja

Geen Verantwoordelijkheid

Naar aanleiding van radio-uitzending vanochtend (luister hier)

Nadat begin februari minister van Bijsterveldt met haar bezuinigingsplannen op de proppen kwam was direct heel onderwijsland in rep en roer.
Waarom ?
Omdat mensen uit de praktijk al direct wisten waar de ware klappen gingen vallen en welke problemen er zouden ontstaan.

En de minister? Zij stak haar kop in het zand en hield zich horende doof.

Half februari gaf het gehele onderwijsveld, bonden, ouders, leerkrachten tijdens de manifestatie in Nieuwegein aan dat dit een verkeerde manier van bezuinigen was, en dat hier brokken van zouden komen.

En de minister? Zij stak haar kop in het zand en hield zich horende doof.

Eind februari, in de aanloop van de verkiezingen, spraken veel politieke partijen zich hard uit tegen de bezuinigingen, samen met, opnieuw, onderwijsraden, ouders, bonden, leerkrachten, kortom: iedereen die er verstand van heeft.

En de minister? Zij stak haar kop in het zand en hield zich horende doof.

Begin maart worden de gevolgen van de bezuinigingen al duidelijk: reguliere scholen weren leerlingen die extra zorg behoeven, speciaal onderwijs heeft voor deze kinderen geen plaats meer, omdat hun klassen vergroten en zij een kwart of zelfs de helft van het personeel moeten ontslaan.
De directeur van de CG-raad maakt op de radio duidelijk dat dit het gevolg is van de bezuinigingen en dat dit nog maar het begin is. "Gehandicapten staan al met 3-0 achter in de samenleving wat werk betreft. Als deze kinderen straks geen diploma halen, moeten ze allemaal een uitkering. Nog los van persoonlijke drama’s die zich nu voltrekken, los je hier niets mee op. Je verschuift een kostenpost van Onderwijs naar Sociale Zaken".

En de minister? Zij reageert: "Wij zijn hier niet verantwoordelijk voor".

Pardon? U bent minister van Onderwijs. U bent verantwoordelijk voor het onderwijs in Nederland. En dus ook voor alles wat er gebeurt als bezuinigingen slecht uitpakken.
Of was dit ook uw werkwijze toen u verpleegster was: verkeerde pilletjes geven en wanneer de patiënt naar adem ligt te happen roepen dat het niet uw verantwoordelijkheid is?
Hoe noemde Mark dat ook al weer? Hanteren van "Halve waarheden"?

Een minister neemt haar verantwoordelijkheid. Ook als het even niet mee zit. Een minister weet te participeren op gebeurtenissen, past haar beleid aan waar nodig.
Als u, mevrouw van Bijsterveldt naast de weelde van het pluche de bijkomende verantwoordelijkheid niet dragen kunt dan zit er gewoon één ding op: inpakken en wegwezen.

En blij zijn dat er een heleboel mensen in Nederland wel de verantwoordelijkheid voor het onderwijs willen dragen. Door dik en dun. Voor alle leerlingen. Zij wel!