5 jaar later (We hebben het nog zó gezegd)

Niets is zo vervelend als iemand je achteraf toesist "ik heb het je toch gezegd", maar toch kunnen wij het niet laten.

Vijf jaar geleden maakten wij ons op dit blog dagelijks (en vaak zelf 's nachts) hard voor deugdelijk onderwijs, waarbij "passend" ook daadwerkelijk passend was. Toen was de eerste aanleiding de dreigende bezuiniging op het speciaal onderwijs en verder bijvoorbeeld ook het afbreken van de ambulante begeleiding, de geldverslindende constructie van samenwerkingsverbanden en ook de enorme werkdruk die alle nieuwe plannen zouden betekenen voor de collega's in het reguliere basisonderwijs.

En nu, vijf jaar later, stroomt Den Haag vol met stakende leerkrachten, die niet alleen meer salaris maar ook minder werkdruk eisen. Werkdruk die mede is ontstaan door de invoering van dat zogenaamde "passend onderwijs", zonder daadwerkelijke investeringen (en zelfs ook met veel bestuurlijke onkunde, waar wijzelf aardige staaltjes van hebben gezien de afgelopen periode).
Vijf jaar geleden al, waarschuwden wij voor de enorme druk die de plaatsing van leerlingen die meer begeleiding en zorg nodig hebben in reguliere klassen zou veroorzaken.
Ook wezen wij toen op de vereiste investeringen die nodig zouden zijn om echt passend onderwijs mogelijk te maken.
Maar in de afgelopen jaren bleek keer op keer hoe dat zogenaamde "passend onderwijs" eigenlijk een eufemisme was voor een ordinaire bezuiniging. Immers, een leerling in het reguliere onderwijs (het liefst in een klas van 30+) kost heel wat minder dan een leerling binnen het speciaal onderwijs of in echt inclusief onderwijs (naar Fins model bijvoorbeeld).

Er zitten inmiddels steeds meer kinderen thuis die binnen het regulier onderwijs uitvallen. Dat, terwijl dat zogenaamde "passend onderwijs" in het leven was geroepen om alle kinderen op school te krijgen, weet u nog? Al die kinderen "met een vlekje", zoals de hier vaak aangehaalde VVD-er Ton Elias hen denigrerend noemde, konden uiteindelijk best door die juf of meester binnen het reguliere onderwijs opgevangen worden. Ach, het betekende wat extra werk in de vorm van het schrijven van specifieke handelingsplannen, leerlijnen, evaluaties, etc., maar al die lieden van de Pabo zaten toch al op hun handen. En die collega's in het speciaal onderwijs, met hun kunde en vaak ook juist een specifieke masteropleiding, waren nergens voor nodig.

Enfin, wij wisten toen al beter. En nu blijken wij niet de enigen die dat vinden.

Tienduizenden leerkrachten uit het reguliere en het speciale onderwijs zijn op weg naar Den Haag.
Voor meer waardering, meer salaris en ook minder werkdruk.
Hoewel die salarisverhoging een egoïstische drijfveer lijkt te zijn, is het dat juist niet. Het blijkt dat het beroep steeds minder interessant gevonden wordt. En gedrevenheid, die je van mensen in het onderwijs, de zorg en andere dienende beroepen kunt verwachten, is er altijd, maar die is uiteindelijk niet geheel zaligmakend. Uiteindelijk ziet men ook graag de waardering in die vorm terug. En menig aspirant-leerkracht zal uiteindelijk voor iets anders kiezen wanneer de verschillen in beloning zo groot is als nu.

Vandaar dat de eisen van vandaag niet alleen de huidige groep leerkrachten aangaat, maar juist ook die van de toekomst. En daarmee ook juist het onderwijs van de toekomst in het algemeen.

Ooit waren wij terecht verbijsterd door alle bizarre plannen en uitspraken van de politiek over het passend onderwijs. Dat we echter onze argumenten en bezwaren van toen nog steeds gebruiken moeten, vijf jaar later, verbijstert ons des te meer.

Steun daarom de acties in het onderwijs, ook wanneer er in de toekomst wellicht nog hardere acties en langere stakingsperioden nodig zijn. Laat Den Haag horen dat alleen maar roepen over "passend onderwijs" en een "kenniseconomie" niet genoeg is, maar dat men zal moeten investeren. In de scholen en de leerkrachten die uiteindelijk juist degenen, die de toekomst vormen, ondersteunen en onderwijzen: álle leerlingen.

Voor meer informatie over de lopende acties in het onderwijs, zie ondermeer de site van pofront

En zo zijn we 5 jaar verder.

Er is nogal wat gebeurd in deze 5 jaar in onderwijsland en dat het er niet beter, leuker of gezelliger op geworden is, laat vandaag 5 oktober zien.

Tienduizenden leerkrachten, onderwijsassistenten en andere solidair zijnde mensen (ouders) zijn vandaag in actie tegen de afbraak van ons prachtige onderwijs.

Ik ga het niet hebben over ons blog dat 5 jaar geleden de strijd aanging tegen de enorme bezuinigingen die men voorstond in het Speciaal onderwijs, ik ga het vandaag ook eens niet hebben over de salarissen van leerkrachten die ver (ver ver) achterblijven bij andere mensen in het werkveld met gelijkwaardige opleidingen, ik ga het ook eens niet hebben over CAO’s die afgesloten zijn en waar we echt niet beter van geworden zijn (“u mag niet meer overwerken”, welke leerkracht trekt de deur dicht en denkt “mijn collega zoekt het morgen wel uit: tijd is tijd”) en dan hebben we het al helemaal maar even niet over het feit dat we bejaard en wel tot over de 68 jaar, inclusief rollator, gehoorapparaat en beginnende dementie voor de klas moeten gaan staan (jajaja, ik overdrijf, maar toch) en dan heb ik het dus niet over kansen voor de jonge leerkrachten omdat wij oudjes zo lang moeten blijven doorhuppelen op de werkvloer. O ja en nee, ik ga het ook even niet hebben over de inspectie, die toch vaak, zonder enig idee hoe het onderwijs in elkaar steekt, hoog van de toren komt blazen over hoe het allemaal moet en bla bla welke handelingsplannen, documenten en andere bla bla bla bla moeten worden aangeleverd en op welke manier de leerkrachten hun werk moeten gaan doen. Dat er ook nog kinderen in een klas zitten waar je als leerkracht toch ook nog wel eens wat aandacht wil geven, o ja, dat vergeten de dames en heren inspectie toch maar al te vaak (van welke planeet hebben we deze dames en heren afgehaald denk ik wel eens, vast een waar geen onderwijs wordt gegeven).

Daar gaan we het nu eens allemaal niet over hebben.

We gaan het hebben over de kinderen. Uw kind, mijn kind, alle kinderen. Dit zijn ze namelijk: ‘kinderen uit gegoede milieus, kinderen uit een gezellige krottenwijk, kinderen die Nederlands praten, kinderen die alleen gebaren maken, kinderen die goed luisteren en kinderen die niet zo heel goed luisteren, kinderen met een lichamelijk handicapje, kinderen die niet zo goed kunnen leren. Kinderen die druk doen, kinderen die stil zijn. Kinderen met een beetje PDD-nos, kinderen met wat autisme, kinderen die goed kunnen leren, kinderen die het niet zo goed kunnen, kinderen die letters omdraaien, kinderen die helemaal geen letters herkennen. Kinderen die met gemak tot 100 tellen, kinderen die een cijfer niet herkennen. Hele lieve kinderen, kinderen die het bloed onder je nagels vandaag halen, kinderen met een hoorprobleem, kinderen die een bril nodig hebben, kinderen met een warme liefde volle thuissituatie, kinderen met een liefdevolle warme thuissituatie waar het ‘even niet zo goed gaat’, kinderen zonder enige liefdevolle thuissituatie, kinderen met geen moeder, kinderen zonder vader, kinderen waarvan het gezin in armoede leeft, kinderen die geen warme jas aan kunnen, kinderen die met sandalen naar school komen in de winter, kinderen die met een dikke bolide voor de deur gedropt worden, kinderen die opgehaald worden, kinderen die uren op een taxi moeten wachten, kinderen die je hand niet durven pakken, maar hem o zo nodig hebben,  kinderen die bij voorbaat al boos zijn, kinderen die de hele dag op je schoot kruipen, kinderen die de juf niet aan willen kijken, kinderen die met een lach de klas binnen stappen, kinderen die een traan voelen prikken, kinderen die vriend zijn van en met iedereen, kinderen die achterin de klas zitten en altijd overblijven bij het kiezen tijdens de gym. Kinderen die van BSO naar BSO gaan, van opvangtante tot overblijfmoeder, van hot naar her gaan en dit gewoonweg niet aankunnen, kinderen die overprikkeld raken, kinderen die tot s’-avonds in de herrie zitten, erger nog, die ruzies aan moeten horen, kinderen die in hun broek plassen, kinderen die angstig zijn, blije kinderen, vrolijke kinderen, lieve kinderen, kinderen die wel de hele dag je hand pakken, kinderen die naast je willen blijven lopen, kinderen die je aankijken en je vragen om liefde en aandacht, kinderen die zo eenzaam zijn, nooit een vriendje vinden, kinderen die heel boos zijn naar andere kinderen, kinderen die slaan, kinderen die ontevreden zijn, kinderen die altijd met iedereen ruzie hebben, kinderen, kinderen, kinderen die de hele dag met jou willen praten, kinderen van ouders die dat ook graag willen, praten met jou, kinderen van ouders die zelf ook juf en meester zijn, die precies weten hoe het moet, maar de PABO nooit van binnen hebben gezien, kinderen van ouders die altijd op de stoep staan, die altijd jouw aandacht vragen op elke gepast en ongepast moment.

Laten we het daar eens over hebben. Een gemiddelde klas. En ja. De juf en meester staat daar met AL hun liefde, al hun kennis en al hun goede wil.

Maar

Ook zij zijn maar mens en met de veelvuldigheid zoals hierboven beschreven zijn ook zij maar beperkt. En overbelast.

Laten we het daar nou eens over hebben en laten we dan eens zorgen dat we de diversiteit van kinderen en van ons werk eens belonen en ons realiseren dat een kind niet hetzelfde functioneert. Laten we ons ook eens realiseren dat ieder kind aandacht verdient. Laten we ons ook eens realiseren dat dit wat kost. Geld dus, gewoon harde centen.

Ieder kind wil toch bij de hand genomen kunnen worden? In een klas met zoveel diversiteit als hierboven beschreven (en echt, het komt zo voor), is het nodig om te investeren.

Ieder kind verdient de liefde en de aandacht in een klaslokaal.

We riepen het 5 jaar geleden al: dit zal niet goed gaan. Onderwijs is toekomst. Onderwijs zegt iets over ons, als land. Onderwijs verwacht investeren.

Onderwijs moet weer leuk worden. Met elkaar, met collega’s en bovenal, met alle kinderen in al hun diversiteit. En aan die diversiteit moeten we tegemoet komen.

Er is een simpele oplossing: investeren. Investeren in jou, meester en juf, investeren in ons land en bovenal investeren in onze kinderen, zodat ieder kind bij de hand genomen kan worden, niemand overblijft en ons onderwijs weer mooi en fijn is.

Aag