Stel, je werkt op een school. Dat kan, dat komt voor. Op die school zitten kleine mensen. die worden ook wel kinderen genoemd. Die kinderen krijgen onderwijs van zeer gemotiveerde mensen. De ene heeft het wat meer in de vingers dan de ander, maar de betrokkenheid is enorm, zo ook de inzet en de tijdsinvestering.Die kinderen merken op een dag dat er dingen gebeuren. Er komen opeens kinderen in de klas die soms een beetje raar doen. Die schelden als er niks aan de hand is, of die rennen weg van hun plek, om in de gang even af te koelen, of die kunnen niet mee met de klas.
Die kinderen vragen op een dag: "wat is er aan de hand, waarom zitten deze kinderen nou bij ons in de klas?" of: "Meester, waarom is de klas dit jaar zo groot?" of ook een leuke: "Waarom moet IK steeds de deur open doen, waar is de conciërge gebleven?".
Het is 2012, we leven in een tijdperk van democratie en open informatieverstrekking. Je kan op een van die vragen als leerkracht op verschillende manieren reageren.
Een paar voorbeelden:
1. "Dat gaat je niks aan, het is nou eenmaal zo". Dat noemen we de "je moet niet zeiken-variant".
2. "Dat weet ik niet hoor", dat is de "kop in het zand-variant"
3. "Dat moet je maar aan je moeder vragen", de "afschuifvariant",
4. "Is dat zo? daar heb ik niks van gemerkt", ook wel de "duikbootvariant" genoemd,
5. "Ik sta al 34 jaar voor de klas, en het is nu beter dan vroeger", dat is de "Harm Beertema-variant"
6. "De regering heeft bezuinigd", dat is de eerlijke variant,
7. "Ik weet het niet", ook wel de "domme variant" genoemd
8. "De PVV en de VVD hebben met het CDA besloten dat er 300 miljoen bezuinigd wordt op het Passend onderwijs, en daardoor is het voor de scholen veeeeeel moeilijker om te zorgen dat iedereen naar de school kan die voor hem of haar het beste is." Dit is de "goudeerlijke variant"
Nou is het natuurlijk de vraag, welke informatie een juf of een meester aan kinderen gaat geven die daar om vragen. Onderwijspersoneel is niet dom, maar kinderen zijn ook niet bepaald achterlijk, die leven NIET (in tegenstelling tot veel kamerleden) onder een paddestoel.
Ik mag hopen dat de eerlijke of de goudeerlijke variant veel gebruikt worden. Het lastige is, dat er Tweede kamerleden zijn die daar problemen mee hebben. Eerlijk zijn is taboe, want als je eerlijk bent dan willen ze niet met je praten.
Dit is dus precies wat er gebeurt: onze Ton en zijn neoliberale gedoogkompaan Harm Beertema zijn beledigd dat "in de klas verteld wordt dat zij het onderwijs in de vernieling helpen".
Maar wat wil je nou eigenlijk, moeten we eerlijk zijn of sprookjes vertellen? Er is een gesprek geweest van het hele onderwijsveld, minister en Tweede Kamerleden. Iedereen was er bij, zelfs Ton, al vond hij "de excuses wel wat dunnetjes". Harm was er NIET bij, als enige. Met zijn 34 jaar ervaring voor de klas op Rotterdam-Zuid heeft hij nog niet door dat het soms het allerbeste werkt om de waarheid te vertellen. Gewoon doen.
