"Werken naar vermogen", kent u die al?
Dit is het etiket dat de gedoogcoalitie heeft geplakt op het idee om meer jongeren met een arbeidshandicap of beperking aan het werk te helpen. Een loffelijk streven ware het niet dat er uiteindelijk ook hier natuurlijk gewoon een ordinaire neo-liberale visie (
"ieder voor zich"), gepaard gaande aan bezuinigingsdrift aan ten grondslag ligt.
Harde woorden? Jazeker, maar ook met reden. Want wat is het geval, er komt een nieuwe regeling die uiteindelijk mensen met een beperking van twee zijden keihard pakt: een
"rechtse hobby" lijkt het wel.
Ten eerste wordt er een huishoudinkomen- en vermogenstoets ingevoerd die er toe leidt dat (jong) gehandicapten op verschillende wijzen worden gekort op hun uitkering (die zij krijgen omdat werkgevers niet uitblinken in enthousiasme om deze mensen aan het werk te helpen).
Voor sommigen betekent dit dat zij volkomen afhankelijk worden van ouders of partner. Op deze wijze zal een groot deel van mijn leerlingen uiteindelijk al de kans ontnomen worden om als zelfstandig burger te kunnen leven in onze maatschappij.
Nu zullen alle VVD'ers en CDA'ers uit de coalitie wel meteen gaan roepen dat dit juist leidt tot een grotere eigen verantwoordelijkheid,
"gebruik van talenten" (heer Krom) of
"uitdagingen" (mevrouw van Bijsterveldt) maar de praktijk is natuurlijk heel anders.
Want uiteindelijk zijn de gebruikte begrippen niets meer dan eufemismen voor
"zoek het zelf maar uit".
De drogredenering dat mensen met een handicap best hun talenten ten volle kunnen gebruiken en met minimale ondersteuning nu voortaan in staat moeten zijn zichzelf te bedruipen omdat ze kunnen
werken naar vermogen, kan niet verhullen dat er voor deze mensen gewoonweg te weinig passend werk is.
Deze redenering vinden we maar al te vaak wanneer men het heeft over eigen verantwoordelijkheid: je krijgt geen uitkering want je moet werken. Helaas is er geen werk dus zou je recht moeten hebben op een uitkering maar je krijgt geen uitkering want je moet werken. Snapt u hem?
Dit soort pseudoredenringen zijn er uiteindelijk altijd alleen maar om het principe
"ieder voor zich" te huldigen en zo weinig mogelijk bij te dragen aan solidariteit of zorg.
Dit blijkt bijvoorbeeld alleen al uit het feit dat de verschillende reïntegratiemogelijkheden of het creëren van passend werk (sociale werkplaatsen) sterk beperkt gaan worden door Mark en de zijnen.
En voordat opnieuw alle VVD'ers en CDA'ers uit de coalitie weer gaan roepen dat er werk genoeg is en dat er heel veel werkgevers zijn die bereid zijn om veel tijd en geld te besteden aan blijvende begeleiding van mensen met een beperking: misschien kunnen zij als grootste werkgever van het land het goede voorbeeld geven? Het kabinet zegt dat de rijksoverheid
“vanaf 2011 het uitgangspunt hanteert dat 1% van alle werkplekken bestemd is voor mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt.” Dat klinkt mooi, maar hoe zit het met begeleiding, over welke mensen hebben we het en gaat het kabinet ook actief aan de slag om mensen met een beperking aan boord te halen? Roepen over wat zou moeten zijn is aardig maar zet geen zoden aan de dijk.
Nee het is duidelijk: uiteindelijk blijft het doen van een beroep op de eigen verantwoordelijkheid van de burger niets minder dan een goedkope manier om zich als neo-liberale regering te ontslaan van de verantwoordelijkheid van de staat voor de zorg voor de zwakkeren. Diegenen die het schild van de overheid zo hard nodig hebben. U weet wel, waar Mark vóórdat hij stevig in het pluche zat nog
zo mooi over vertellen kon.
De CG-Raad waarschuwt dan ook terecht dat dit kabinet Rutte I met het nieuwe Wajongplan een groep nieuwe armen creëert zonder perspectief op een beter leven of betaald werk.
En dan kan staatssecretaris Krom alles recht proberen te praten door te roepen, dat men bij deze coalitie uit wil gaan van de talenten en niet van de beperking, hij vergeet er wel bij te vertellen dat talenten in aanvang
ontplooid moeten kunnen worden. Eerst binnen het onderwijs en daarna in de praktijk (bijvoorbeeld begeleide werkvoorziening).
Wanneer deze regering juist deze beide voorwaarden flink uitholt en zelfs in de grond kapot maakt, zullen de meeste jongeren met een arbeidsbeperking uiteindelijk in de kou staan en blijven staan met hun talenten nog in de dop.
Op deze manier doet men juist geen recht aan de talenten maar begraaft men ze.
Heel diep en onbereikbaar zelfs.
Lees
hier de waarschuwing van de CG-Raad (Chronisch zieken en Gehandicapten Raad Nederland).
