Passend? (Column Theo Joosten, KBO)

Is men in de Kamer ook bereid, ondanks handtekeningen onder een regeerakkoord, (aan)passend onderwijsbeleid te voeren?

Dat vraagt Theo Joosten zich af in een uitstekende column in het blad "Schoolbestuur" van de bond voor katholiek primair onderwijs, KBO.

Klik hier om de column te lezen.

Spagaat

Veel meisjes kennen een periode dat ze graag "op turnen" willen. Zou Marja dat ook hebben gehad?
Om de een of andere reden zien wij haar niet zo snel in een turnpak. Hockey (om je heen slaan met een stok), tennis (flink meppen) en zelfs voetbal (hard schoppen), ja, maar turnen?

Een van de meest lastige oefeningen lijkt ons van wijzijnverbijsterd de "split" of de "spagaat". Nu zijn wij inmiddels allemaal wel "op leeftijd", maar ook in onze jongere jaren viel het ons zwaar om in spagaat te gaan zitten. En toch zullen we vanaf nu wel moeten. Eenieder die ons leest zal zich nu zeker afvragen hoe dat moet gaan zonder ongelukken.
Inderdaad, wij vrezen het ergste.
Zeker omdat wij niet alleen, maar ook u allen flink in een spagaat zal moeten de komende tijd.

De Besturenraad die de christelijke onderwijsinstellingen in Nederland verenigt schetst de huidige spagaat waarin de scholen in het speciaal onderwijs nu zitten: enerzijds zullen zorgleerlingen aangemeld blijven worden, anderzijds zullen personeelsleden moeten worden ontslagen (lees hier).
Zoals ook wij al een aantal maal op dit blog hebben verkondigd: "De minister wil dat speciale scholen dezelfde kwaliteit leveren met minder mensen. Het risico is dat scholen gaan selecteren aan de poort omdat zij weten dat ze met het uitzicht op ontslagen, slechts een beperkt aantal leerlingen kunnen begeleiden", aldus de Besturenraad.

Terwijl tante Marja en neefje Halbe en die onbehouwen, 'n tikje vreemde oom Ton met de bon ton toekijken moeten wij tussen de schuifdeuren een spagaat van jewelste ten beste geven.
Want niet alleen de scholen, ook de respectievelijke leerkrachten komen in de knel: hoe kan ik zonder extra handen en met meer leerlingen deze kinderen optimaal onderwijs leveren?
En als de spagaat uiteindelijk niet bevredigend is voor tante Marja, dan klappen de schuifdeuren ook nog eens ongemeen hard dicht. Met ons er tussen.

Nu is het natuurlijk zo dat met de huidige bewindspersonen op OCW het betreffende ministerie best met wat minder kan -hoe minder onbenul en onwaarheden en onkunde hoe beter- maar in een schoolklas is ieder kind juist gebaat bij zoveel mogelijk passende begeleiding.
Passende begeleiding is dus passend onderwijs. Waarop de minister dus gaat bezuinigen om het passend onderwijs te verbeteren. Passend onderwijs dat er in wezen nog helemaal niet is en nu ook niet komen zal, omdat passende begeleiding niet mogelijk is.
Met deze cirkel bevindt uiteindelijk iedereen in het onderwijs, niet alleen de scholen en leerkrachten, maar ook de leerlingen en hun ouders zich in een spagaat.
En aangezien wij niet allemaal elastische, getrainde jonge turners of turnsters zijn komen daar ongelukken van.

En terwijl tante Marja over drie jaar (of wellicht, zelfs liever, eerder) haar biezen pakt en niet meer omziet naar de geblesseerden en de ruïne die de turntoestellen dan vormen, zal voor ons dan pas de revalidatieperiode kunnen beginnen.
Het zal dan weer jaren duren eer we weer onze flexibiliteit terug hebben om ons onderwijs eindelijk daadwerkelijk passend te krijgen.
Niet in een spagaat maar in evenwicht op de balk van gezond verstand.

Eensgezind

Wij van wijzijnverbijsterd hebben hier al geschreven over de actiebereidheid van de onderwijsbonden. En herhalen het nog eens: als leerkrachten (met name in het primair onderwijs) bereid zijn om te gaan staken dan is er echt wat aan de hand.
Wíj nemen namelijk onderwijs en onze leerlingen wél serieus, mevrouw van Bijsterveldt, heer Zijlstra (en al die andere roeptoeters)! En laten ze juist niet zo makkelijk in de steek!

Nu heeft ook de PO-raad aangekondigd de doelstellingen van de actiedagen te onderschrijven (lees hier).
Hierdoor wordt nog eens temeer duidelijk hoezeer men zich verzet in het onderwijsveld: niet alleen de werknemers (de bonden) maar ook de raad die de werkgevers vertegenwoordigt zijn tot acties bereid.

Voor een regering, die zegt een regering te zijn voor iedereen, eensgezind, zou het natuurlijk een teken aan de wand moeten zijn dat juist deze twee kanten van het onderwijsveld zich verenigen. Hoe eensgezind wil je het hebben?
Opvallend is dat dit overigens nog bij een heleboel andere maatschappelijke disciplines te onderkennen is: eensgezindheid tussen de werknemers en werkgevers (of de leidinggevenden). De zorg, de politie, kunstensector, etcetera, etcetera.

Een regering voor iedereen? Blijkbaar juist niet. Een regering die uiteindelijk zowel werknemers, werkgevers en ook hen waarvoor die beiden aan het werk zijn tegenover zich vindt, is géén regering voor iedereen.

Die zit er alleen maar voor zichzelf.