De premier bij wiens verschijnen "alle Nederlanders" blijkbaar hun vingers aflikken had deze week bezwaar tegen het gebruik van de term "armoede" tijdens een debat over de sociale staat van Nederland. Het feit dat er wachtlijsten bij de voedselbanken bestaan vindt onze Mark geen reden tot zorg. Natuurlijk, zo bevestigde hij, is het in Nederland 'pittig' om met een bijstandsuitkering rond te moeten komen, maar, zo voegde onze jolige vrijgezel (kind noch kraai, met in ieder geval een zilveren lepeltje in de mond opgegroeid) op zijn markant lollige wijze er aan toe, er is geen situatie waar "onmiddellijk ontwikkelingshulp naartoe moet". Ha ha ha, die Mark, dat terwijl zijn gedoogpartner natuurlijk ontwikkelingshulp ook nog eens overbodig vindt voor mensen die letterlijk sterven van de honger.
Kijk, natuurlijk is het al een gotspe dat die zelfbenoemde "premier van alle Nederlanders" ontkent dat het feit dat, mede of juist door de maatregelen van zijn kabinet, steeds meer mensen een beroep moeten doen op voedselbanken, een teken is van relatieve armoede in Nederland. Relatief omdat natuurlijk (nog) niemand sterft van de honger hier, maar dat er een steeds groter wordende groep niet mee kan in basale verworvenheden.
Mark en zijn neoliberale electoraat bezigen dan ideeën als "dan doen ze maar geen internet" of "dan stoppen ze maar met roken" of "dan maar geen snoepje voor de kinderen".
Immers, we MOETEN nu eenmaal ALLEMAAL bezuinigen, dus geen gezeur over armoede.
Maar eerlijk is eerlijk, die neoliberale flauwekul kunnen we verwachten van deze goedlachse bonvivant.
Veel erger is het dan wellicht dat hij de grote armoede niet herkent die zich juist bij hemzelf en de zijnen, zijn coalitiegenoten en fijne gedoogpartners openlijk manifesteert: een grote geestelijke armoede.
Een enorm gebrek aan empathisch vermogen, sociaal-emotionele ontwikkeling en creativiteit.
Een geestelijke armoede die het belang van de mens ondergeschikt maakt aan desnoods asfalt en de hobby van wat vrinden van mannetje Apetrots met snelle bolides en dus een investering van 132 miljoen mogelijk maakt in tijden dat lichamelijk en geestelijk gehandicapte leerlingen in het speciaal onderwijs een flink deel van hun mogelijkheden verliezen.
Dit omdat de geestelijke armoede van Marja van Bijsterveldt er toe leidt dat zij blind blijft voor de gevolgen van haar maatregelen voor het speciaal onderwijs, in weerwil van alle kennis en logica van het gehele werkveld en zelfs haar eigen adviesorgaan én nota bene de Raad van State.
Zij ziet niet in, dat het weghalen van mensen voor de klas en het vergroten van klassen in dit onderwijs, waar voor ieder kind juist zoveel mogelijk expertise en aandacht nodig is om ondanks de beperking (die zo verscheiden en extreem verschillend kunnen zijn) tot ontplooiing te komen, rampzalig is. Haar armoede toont zich bij voortduring in het hameren op prestaties terwijl bij deze kinderen de prioriteiten vooralsnog elders liggen, namelijk het slechten van de enorme drempels die zij kennen.
De geestelijke armoede van Marja leidt tot het idee dat leerkrachten hun loon belangrijker achten dat het onderwijs dat zij geven.
En ja, leerkrachten vinden dat zij wellicht recht hebben op meer salaris, maar niet ten koste van hun leerlingen.
Nee, die extra beloning zou moeten voortkomen uit het idee dat een leerkracht er toe doet, dat het belang van de onderwijsgevenden groot is, zoals bijvoorbeeld in Finland duidelijk wel onderkend wordt.
Finland, een (onder)wijs rijk land.
Dus Mark, likkebaardende premier van de happy few en die grote groep mensen die niet verder kijken dan hun neus lang is en aan niemand anders denken dan aan zich zelf (totdat het ongeluk hun treft), we kunnen wel zeker spreken over armoede. Dubbelop dus.
Niet alleen die armoede waar u de ogen voor sluit, omdat het u niet uitkomt wanneer u weer eens vrolijk dansen gaat en langs de voedselbank komt, nee, ook die armoede die u zelf moet dragen. Die egocentrisch gedreven neoliberale kortzichtigheid.
Dát is armoede waarvoor men zich diep schamen moet. Waarom? Omdat u daar iets aan veranderen kan. U wel.
Die steeds groter wordende groep mensen die die andere vorm van armoede moeten ondergaan door de keuzes die u maakt, kunnen in ieder geval het hoofd fier recht houden. Zelfs als de premier hun armoede liever niet benoemd wil zien.
