"Een verachtelijke minister" (Artikel AD)

Hugo Borst, wie kent hem niet, de altijd wat knorrige, ongeschoren observator van met name de Nederlandse en buitenlandse voetbalvelden. een kenner volgens velen, een ietwat grofgebekte connaisseur. Ook is Hugo vaak te zien geweest als sidekick bij 'De Wereld Draait Door'

Borst is echter ook de schrijver en televisiemaker van "Over vaders en zonen", een reeks mooie portretten. De laatste aflevering van deze serie had de relatie van Hugo Borst met zijn eigen zoon Charlie tot onderwerp. Charlie heeft autisme.

Hugo Borst is derhalve een ouder die weet, hoe moeilijk kinderen met autisme het hebben in de maatschappij en zeker ook in het onderwijs. Misschien ook daarom heeft hij ook een zeer sterke band met het speciaal onderwijs en kent hij de situatie binnen de speciale scholen. Niet alleen van papier, wat rapportjes en in cijfers, maar daadwerkelijk van binnen. Hij kent de gedreven vakmensen voor de klas, en herkent ook hun onrust en angst voor de toekomst. Angst, die zich niet op hun zelf of hun banen richt, maar op de leerlingen en hun ontwikkelingsmogelijkheden en toekomstperspectief in de steeds meer door neoliberaal eigenbelang gedreven samenleving.

En samen met de leerkrachten en ook ouders op deze speciale scholen, maakt Hugo zich boos. Heel boos.

Een boosheid, die hij op zijn onvervalste Rotterdamse recht-toe-recht-aan wijze ventileerde in zijn column in het AD van 6 maart jongstleden.

Ruw? Misschien wel.

Maar die ruwheid is gelegen in het feit dat de minister, de gedoogcoalitie, in weerwil van feiten, cijfers en expertise en ervaring van het gehele werkveld iets doordramt, bewust horende doof. Ook wij van wijzijnverbijsterd voelen de woede vanuit onmacht af en toe.

Kijk, dat iemand met argumenten, die dan misschien niet de onze zijn, gebaseerd op feiten en gedragen door een ander deel van de beroepsgroep iets doorvoert, zou nooit een probleem zijn en tot zo een woede leiden.
Echter, het koste wat kost vasthouden aan ideeën, goochelend met cijfers en met oneigenlijke argumenten, tegen de wil van werkelijk iedereen die er mee te maken heeft EN er ook maar een greintje verstand en inzicht heeft (werkgevers, werknemers, ouders en deskundigen, tot de raadgevers van minister en Kroon aan toe), kan niet anders dan een krachtig weerwoord oproepen.
En ja, dat dat niet altijd zachtzinnig gaat, toont het stuk van Hugo Borst.

Lees het hier.

Vlekjes? Blinde vlekken!

Floor Kaspers, die al twitterend voor ons en velen anderen een onovertroffen bron van informatie is omtrent gebeurtenissen en debatten rondom "passend onderwijs", wees ons op een uitstekend artikel van Elise Zomer in de Volkskrant.
Elise Zomer is voorzitter van de medezeggenschapsraad Cluster 3 School voor ZML-onderwijs en moeder van twee kinderen in het speciaal onderwijs, beiden in de uitersten van het brede speciale spectrum. Haar ene zoon is hoogbegaafd en ontbeert nu al de nodige uitdaging om zich te ontwikkelen naar vermogen. Niet door de onwil van het onderwijs, maar juist door de te grote klassen en het gebrek aan investeringen in middelen voor juist deze leerlingen. Investeringen die in de toekomst zelfs nog minder mogelijk zullen zijn.
Haar andere zoon heeft autisme en een verstandelijke beperking. Door de bezuinigingen juist ook op zml-onderwijs zullen de klas waarin hij zit vergroot worden en zal de leerkracht in de toekomst alleen staan voor een groep met 15 verschillende didactische leeftijden.
Uit ervaring kan schrijver dezes beamen dat dit grote gevolgen gaat hebben, omdat er onvoldoende mogelijkheden zullen overblijven om alle leerlingen tot hun recht te laten komen. Leerkrachten hebben namelijk maar twee handen en zijn ondeelbaar. In de praktijk zal dat betekenen dat iedere instructie onmogelijk wordt omdat er dan minstens tien leerlingen geen aandacht meer zullen krijgen op dit soort momenten. Die kunnen gaan puzzelen.

Het stuk van Elise Zomer is ook direct een passend antwoord op de zoveelste herhaling van de technocratische en tevens onvolledige VVD-riedel, nu bij monde van Mijntje Pluimers-Foeken. Mevrouw Pluimers-Foeken schijnt onderwijzeres te zijn, maar dan wel een zonder enig inzicht in het speciaal onderwijs. Met droge ogen beweren dat de zorg voor 70.000 leerlingen in het speciaal onderwijs blijft, terwijl ze weet dat deze scholen gemiddeld 20% aan personeel moeten inleveren, is natuurlijk een blijk van onbenul van heb ik jou daar.
Zeker wanneer we ook nog eens in ogenschouw nemen dat er een wetsvoorstel Kwaliteitsverbetering (voortgezet) speciaal onderwijs, dat zeer hoge eisen stelt aan het onderwijs (dus niet zorg!) op deze scholen.
Het is zoiets als tegen de bakker zeggen dat hij naast brood nu ook zeer exquise patisserie moet maken, maar met minder ingrediënten en zonder bakkersgezel. In dezelfde tijdspanne natuurlijk.

Juist een fervente neoliberale VVD-ster moet, hoe blind men ook achter deze gedoogcoalitie aan blijft lopen ondanks de waarschuwingen van prominenten als Nijpels en Weisglas, vanuit het idee van de markt begrijpen dat er een grens is aan kostenbesparingen: zo'n bakker gaat over de kop. Zoals ook het onderwijs over de kop gaat.
En zij kan dan nog wel roepen dat er nog steeds heel veel geld over blijft na de bezuinigingen van 300 miljoen, mij zij gaat dan voorbij aan het feit, dat in het speciaal onderwijs al met veel kunst- en vliegwerk geopereerd moet worden, vanwege eerdere bezuinigingen en ombuigingen.
Haar redenering is natuurlijk niet verwonderlijk: zo is bijvoorbeeld voor de gemiddelde VVD-er 25 euro peanuts, maar voor een bijstandsmoeder is het een derde van de wekelijkse boodschappen. Dit niet zien is dé blinde vlek van Mark en zijn volgelingen, die blijven roepen dat er geen armoede is in Nederland.
En dus de komende armoede in het onderwijs ook niet willen zien.

Elise Zomer onderkent dit feit ook en spreekt in het idioom van Ton Elias daarom ook terecht over de "blinde vlekken in Den Haag".