De Ark van Gijs
De regen striemt tegen de ruiten, soms ben ik bang dat het glas de druk niet aan kan. Hier in dit vakantiehuisje in het hoge Noorden, in deze week die zich door het natte slechte weer uitstekend leent voor de vervulling van het vakantiegevoel: uitrusten en niets doen. Nou ja niets doen, op de zeegroene 3-zits bank ligt mijn zoon Gijs te leren: Frans. Dat heeft hij in de 4 maanden die hij nu in de brugklas zit niet gehad, maar na de vakantie gaat hij een niveau hoger en staat Frans wel op het lesprogramma. In deze vakantie werkt alles mee: de rust; het slechte weer; onze sterke band. Ik geef Gijs 2 x per dag bijles Frans, het geeft ‘sjeu’ aan de natte Groningse klei.
We hadden het ook niet kunnen doen. Dat Frans. Daar hebben we in de week voor deze vakantie over gesproken op school met zijn mentor; zijn ambulant begeleider en zijn individueel begeleider. Een heel team voor een 13-jarige jongen. Geen luxe maar broodnodig om Gijs staande te houden en te laten ontwikkelen (in die volgorde) op een reguliere middelbare school. Gijs heeft autisme en dan is het handig dat er mensen om hem heen zijn die begrijpen dat hij moeite heeft met overzicht en plannen; dat hij niet ‘tussen de regels door kan lezen’; dat hij grenzen niet aanvoelt; dat teveel prikkels kortsluiting veroorzaken. Het is essentieel dat er mensen om hem heen zijn die verder kijken dan zijn beperkingen en zijn motivatie zien; zijn humor; zijn creatieve denkstijl; zijn wil om mee te doen. Zorg zit in je manier van kijken. Kon dit maar altijd zo blijven.
