De regen striemt tegen de ruiten, soms ben ik bang dat het glas de druk niet aan kan. Hier in dit vakantiehuisje in het hoge Noorden, in deze week die zich door het natte slechte weer uitstekend leent voor de vervulling van het vakantiegevoel: uitrusten en niets doen. Nou ja niets doen, op de zeegroene 3-zits bank ligt mijn zoon Gijs te leren: Frans. Dat heeft hij in de 4 maanden die hij nu in de brugklas zit niet gehad, maar na de vakantie gaat hij een niveau hoger en staat Frans wel op het lesprogramma. In deze vakantie werkt alles mee: de rust; het slechte weer; onze sterke band. Ik geef Gijs 2 x per dag bijles Frans, het geeft ‘sjeu’ aan de natte Groningse klei.
We hadden het ook niet kunnen doen. Dat Frans. Daar hebben we in de week voor deze vakantie over gesproken op school met zijn mentor; zijn ambulant begeleider en zijn individueel begeleider. Een heel team voor een 13-jarige jongen. Geen luxe maar broodnodig om Gijs staande te houden en te laten ontwikkelen (in die volgorde) op een reguliere middelbare school. Gijs heeft autisme en dan is het handig dat er mensen om hem heen zijn die begrijpen dat hij moeite heeft met overzicht en plannen; dat hij niet ‘tussen de regels door kan lezen’; dat hij grenzen niet aanvoelt; dat teveel prikkels kortsluiting veroorzaken. Het is essentieel dat er mensen om hem heen zijn die verder kijken dan zijn beperkingen en zijn motivatie zien; zijn humor; zijn creatieve denkstijl; zijn wil om mee te doen. Zorg zit in je manier van kijken. Kon dit maar altijd zo blijven.
Maar dat kan niet, de bezuinigingen op onderwijs komen eraan in augustus 2012. En die werpen hun schaduw ver vooruit. In 2 jaar tijd worden er 6.000 deskundigen ontslagen. Ze zijn overbodig vindt de regering. Al die kinderen voor wie afstemming nodig is om ze een plekje te geven waar ze tot ontwikkeling komen, kunnen dat best in een ‘gewone’ groep waarvan de leerkracht alleen maar een beetje beter zijn best moet doen, zegt het kabinet. Alle kinderen die te speciaal zijn voor ‘gewoon’ die kunnen het ook best zonder het legertje deskundigen, je maakt eenvoudig de groepen groter, vindt de regering.
De bezuinigingen treffen alle schoolgaande kinderen van 4-18 jaar, hun ouders en hun leerkrachten.
Alle kinderen en hun leerkrachten krijgen te maken met grotere complexere groepen en minder deskundigheid. Welke draaiwoorden de regering ook gebruikt: minder geld en minder mensen betekent inleveren op kwaliteit!
Daar moet ik aan denken als ik naar de eindeloze stroom regen kijk die het Groningse land teistert. Houdt het land het? Houden de dijken het? De ambulant begeleider van Gijs vertelde me dat haar werk al zoveel zwaarder is geworden de laatste maand: collega’s verlaten het zinkende schip en vinden ander werk. De zee trekt zich langzaam terug. Op het journaal zie ik dat water het op veel plekken wint van land; mensen moeten weg. Mijn zoon en ik: wij kunnen nog even blijven in het huisje met de zeegroene bank. Hij mag en kan niet zinken.In mijn hoofd ontvouwt zich een plan: de wet van de communicerende vaten. Valt op school zorg weg, dan moet er thuis zorg bij. Gijs en ik: we gaan mensen mobiliseren om te zorgen dat hij boven blijft, en ik ook. Blijven communiceren. Ik vraag mijn dochter om Gijs’ boeken en schriften van stevige ruggen te voorzien (ze is bijna afgestudeerd fysiotherapeut, dus dat komt goed). Ik vraag mijn oudste zoon om namen en rugnummers van studenten die Gijs zouden kunnen begeleiden (hij doet een oproep op Facebook en de aanmeldingen rammelen binnen). Ik vraag mijn man om een rustige huiswerkplek te creëren (met dank aan Ikea). Zelf probeer ik overzicht te houden: mijn Gijs zal niet zinken. Ik bouw een Ark voor hem.
Maddy Hulshof
Leerkracht; schrijver~voorlichter autisme
Wilt u meer lezen van Maddy, surf dan naar www.maddyhulshof.nl
Wat een mooie colomn...
BeantwoordenVerwijderenheel mooi!
BeantwoordenVerwijderenDebby