"Zeker geen 25, of 20, of 15 of 14" (Ton Elias onzint verder)

Eergisteren was er een uitstekende reportage te zien bij EenVandaag over de speciale scholen voor leerlingen met een ernstige vorm van epilepsie, die dreigen te moeten sluiten door de draconische bezuinigingen van ons huidige kabinet op 'passend onderwijs'.
Wederom werd goed duidelijk dat de bezuinigingen een enorme schade berokkenen aan het onderwijs aan kinderen met een handicap, gedragsproblematiek of een leerbeperking.
Dat het niet om kinderen gaat die niet op hun stoel kunnen blijven zitten, zoals Ton Elias (VVD) en Machiel de Graaf (PVV) ons willen doen geloven, maar in dit geval om kinderen die door hun handicap daadwerkelijk van hun stoel kunnen vallen werd erg mooi in beeld gebracht.
Zo zouden er wat ons betreft nog veel meer mooie afleveringen gemaakt kunnen worden over de kinderen in het speciaal onderwijs die de dupe gaan worden van de maatregelen van mevrouw van Bijsterveldt: bijvoorbeeld over dat jongetje met het syndroom van Down, dat meisje met het syndroom van Marfan, die jongen met autisme en een leerbeperking, die verdrietig en erg boos wordt wanneer het rooster een beetje anders is dan normaal, of die blinde jongen of dat dove meisje, die jongen van wie de omgeving te veel vraagt zodat hij alleen maar boos en onhandelbaar gedrag kan laten zien.

Natuurlijk kwam er ook een reactie uit de politiek en wel bij monde van de woordvoerder onderwijs van de VVD, Ton Elias.
Soms lijkt het, vanwege het enthousiasme waarmee hij de maatregelen van de minister verdedigt, alsof hij zelf de bezuinigingen op deze relatief kleine groep kwetsbare leerlingen verzonnen heeft. Het is wel jammer dat hij deze verdediging voert met grote onwetendheid, onjuiste vooronderstellingen en vaak ook "halve waarheden" en totaal foute berekeningen. Op dit blog hebben we al een aantal maal gewezen op het foute gebruik van begrippen van heer Elias waaruit zijn onkunde blijkt.
Spreken over een "explosieve groei van passend onderwijs" of "we moeten het steeds maar groeiende passend onderwijs indammen" duidt natuurlijk op zijn minst op onvoldoende kennis van zaken.
Ook in de uitzending van EenVandaag doet heer Elias weer een paar uitspraken die werkelijk kant noch wal raken en waaruit opnieuw blijkt dat hij echt niet weet waar hij het over heeft. En dat is toch zeer kwalijk voor juist een woordvoerder onderwijs.

Hieronder ter illustratie een transcriptie van het gesprek met Elias in de uitzending.

Na een uiteenzetting van de directeur van De Waterlelie in Haarlem, waarin hij stelt dat met de huidige korting op het budget van 65% (dus meer dan een halvering) de school zal moeten sluiten omdat men de leerlingen niet meer de zorg zal kunnen bieden die ze nodig hebben, zegt heer Elias het volgende: "Die scholen hoeven niet dicht, dat is … dat denken ze misschien, maar ze hoeven niet dicht. Ze hebben de tijd om zich aan te passen aan een iets grotere klassengrootte … eh, drie jaar de tijd hebben ze daarvoor".

Wanneer de directeur in een volgend fragment uitlegt dat de grotere klassen optimale zorg en onderwijs voor deze leerlingen nagenoeg onmogelijk maakt en dus het einde van de school betekenen, volgt het volgende gesprek tussen journalist (V) en kamerlid.

Elias: "De kernvraag is natuurlijk en die vraag wordt hier nergens gesteld of niet beantwoord of je bij één leerkracht op 5 of 6 kinderen, of op 7 of 8 niet ook nog altijd een fatsoenlijke ondergrens aan zorg en hulp kunt geven."

V: "Iedereen begrijpt toch als je 65% kort dat dat niet kan?."

Elias: "Nee, maar iedereen begrijpt toch ook dat als je van dat gekorte budget weer een groot deel kunt gebruiken om zelf die mensen die je al hebt weer in te huren dat het dan geen 65% korting mag heten."

V: "Hoeveel korting is dat dan?"

Elias: "Dat weet ik niet exact. Ik ga af op wat, dat moet ik als kamerlid doen, ik ga af op wat het ministerie van onderwijs meldt als ik tegen ze zeg: is dit voldoende, hè, d'r komt extra geld om te zorgen dat ze meer tijd om zich aan te passen, is dit voldoende om te zorgen dat ze open kunnen blijven. dat is wat ik heb gezegd."

V: "Vat ik het goed samen als ik zeg: 'ik wil dat de scholen open blijven met dezelfde kwaliteit als nu'?"

Elias: "Nee, met misschien een iets grotere klas dan ze nu hebben maar zeker geen 25, of 20, of 15 of 14. Absoluut niet."

In het korte vraaggesprek dat hierboven is weergegeven weet heer Elias toch weer een paar op zijn zachtst gezegd discutabele ideeën en ook een aantal onjuistheden te verkondigen. Pijnlijk is dat hij telkens weer door maar hard genoeg dit soort onzin te roepen een zuivere discussie onmogelijk maakt. De buitenwacht is daarbij onkundig over de werkelijke feiten en cijfers en nemen dan de vaak ook populistische stellingname van Elias voor waar aan. Wat ten koste gaat van de leerlingen in het speciaal onderwijs in het bijzonder en alle leerlingen in het algemeen.

Wat ten eerste aan het gesprek hierboven opvalt is het feit dat de heer Elias zich meer deskundige acht dan degenen die dagelijks bezig zijn met de organisatie en budgettering van de school.
Vrijwel direct stelt Elias "Die scholen hoeven niet dicht, dat is … dat denken ze misschien, maar ze hoeven niet dicht". Dat is toch op zijn minst een vreemde uitspraak.
De directie van een school bekijkt, na de brief van de minister waarin de duidelijke cijfers met betrekking tot de korting op de bekostiging van de komende drie jaar staan vermeld, de kosten en baten en komt tot de conclusie dat zij niet meer garant kunnen staan voor goed onderwijs.
Te grote klassen zijn onverantwoordelijk, omdat dan onvoldoende zorg en onderwijs geboden zal kunnen worden.
In de uitzending wordt deze stelling dan nog eens onderstreept door de verhalen van leerkrachten en ouders. Allemaal ervaringsdeskundigen.
En wat zegt heer Elias? Niks aan het handje, die ervaringsdeskundigen denken maar wat.
Deze vorm van het gebrek aan enige vorm van respect voor de kennis van anderen is ondertussen het handelsmerk van Ton Elias. In de afgelopen maanden heeft hij keer op keer direct of indirect eenieder in het onderwijs en ook ouders als onbekwaam, lui, en zeurend weggezet. De voorbeelden zijn op dit blog veelvuldig terug te vinden.

Enfin, ondertussen zijn we nog niet verder gekomen dan pas de eerste zin van heer Elias. We lezen verder.
Wanneer de school nogmaals aangeeft dat de klassen te groot gaan worden, stelt Elias, dat de kernvraag niet beantwoord wordt of je met één leerkracht op 5 of 6, of 7 of 8 leerlingen niet een fatsoenlijke ondergrens aan zorg en hulp kunt geven.
Nu is ten eerste de onderwijsvisie waartoe de bezuinigingen een bijdrage zouden zijn, namelijk 'passend onderwijs', er op gericht dat ieder kind, ook zij met een beperking, de optimale vorm van zorg en onderwijs krijgt.
U ziet waarschijnlijk al het verschil.  
Waar de definitie van werkelijk 'passend onderwijs' uitgaat van het optimale, gaat Elias uit van "een fatsoenlijke ondergrens"; hij wil dan ook niet dat de scholen open zullen blijven "met de zelfde kwaliteit als nu "!
Waarom zouden leerlingen die uiteindelijk toch nergens terecht kunnen na school (omdat ook de sociale werkplaatsen, het begeleid werken enzovoorts even hard wegbezuinigd worden) goed onderwijs moeten krijgen, vindt Ton, iets boven de ondergrens is voor al die kinderen "met iets" meer dan genoeg.

Ten tweede stapt Elias tamelijk laconiek over de vergroting van het aantal kinderen heen, alsof dat niet al te zeer ingrijpt op het onderwijs.
Later in het gesprek zegt hij dat de klassen in ieder geval niet groter worden dan 13 leerlingen ("zeker geen 25, of 20, of 15 of 14. Absoluut niet").
Het is natuurlijk duidelijk dat heer Elias nog nooit een school voor speciaal onderwijs van binnen heeft gezien, want dan zou hij weten dat daar vaak de niveauverschillen tussen leerlingen heel wat anders en complexer zijn dan binnen het reguliere onderwijs.
Zes of zeven leerlingen betekent vaak zes of zeven eigen handelingsplannen waarbinnen het individuele lesaanbod is omschreven.
Het is vaak niet zoals binnen het regulier onderwijs dat een gehele klas dezelfde methode volgt. Sterker, veelal moet de leerkracht vanwege de complexiteit van de leervraag een methode telkens voor iedere leerling aanpassen.
Wanneer je dan bijvoorbeeld spreekt over een klas van 8 leerlingen waar twee leerlingen bij komen dan heb je het dus over een vergroting van 25% van de groep en de werkdruk, én een vermindering van aandacht voor iedere individuele leerling van 20%.
Dat vindt heer Elias niet zo erg want hij vindt een ondergrens voldoende, maar voor de ouders en leerkrachten die een kind het optimale gunnen is dit onverteerbaar.

Om deze afbreuk te verdedigen komt Elias met wel een heel raar en, laten we het maar direct duiden, onwaar verhaal. Hij vertelt onzin wanneer hij stelt dat van de korting van 65% weer geld terugvloeit naar de scholen, die de 65% moeten inleveren, om "zelf die mensen die je al hebt weer in te huren". Dit is dus werkelijk kolder.
Nu kan het zijn dat heer Elias iets anders bedoelt dan hij zegt, maar ondertussen geeft hij het publiek, dat geen weet heeft van de feiten en de juiste cijfers, onjuiste en ondeugdelijke informatie. En eigenlijk liegt en bedriegt hij dan om zijn gelijk te halen.

Zoals gezegd: heer Elias maakt keer op keer door dit soort onzin in het openbaar te roepen een zuivere, op werkelijke feiten gebaseerde, beargumenteerde discussie onmogelijk. Dat is niet alleen kwalijk maar duidt ook op een onbehoorlijke wijze van het gebruik van de verantwoordelijkheid die komt met het aanvaarden van het ambt van volksvertegenwoordiger.
Iemand die zo'n onkunde en ongeloofwaardigheid aan de dag legt zou niet alleen zijn mond moeten houden, maar ook zijn excuses moeten aanbieden voor het verspreiden van misinformatie die ten koste gaat van de meest zwakke leerlingen en hun ouders.
En daarna mag heer Elias zich het liefst zo snel mogelijk weer bezig houden met zijn communicatiebedrijfjes.
Daar kan hij dan zijn onzin verkopen zoveel als hij wil.



Hieronder het hierboven besproken interview met Ton Elias