We werken ons al jaren het schompes, niemand uitgezonderd. We steken onze nek uit, beginnen afdelingen met kwetsbare kinderen, autisme, adhd, laag niveau, MG, ZMOLK, must I go on?
Dan kijk je naar het debat en dan zegt onze minister van onderwijs gewoon zonder te stotteren, zonder te dralen en zonder met haar ogen te knipperen "dat er nog wel ruimte in zit; de klassen kunnen best wat groter, het onderwijs moet niet zeuren: scholen vallen heus niet om".
In dit debat lijkt zelfs Ton Elias een menselijke kant te hebben die positief afsteekt bij de minister.
Volgende week verkiezingen, en zij is van het CDA. Wat ga je doen?
Ton Elias? Menselijk? Paradox of contradictie? Dat is toch die man die zich druk maakt over de huur van een zaal en reiskosten terwijl dadelijk leerlingen met epilepsie, autisme, een van de zeer vele syndromen, blind, doof of in een rolstoel goed onderwijs ontzegd wordt? Die Ton Elias?
BeantwoordenVerwijderen