Nu vandaag de onderhandelingen in het Catshuis weer begonnen zijn tussen de coalitiegenoten en die meneer die er niet bij hoort wanneer het Mark even wat ongemakkelijk wordt, maar dan plots weer wel nodig is om weer wat van die harde PVV-standpunten in te leveren om te mogen gedogen, zal dit motto weer veelvuldig te horen zijn.
Solidariteit lijkt steeds meer het onderspit te moeten delven tegen het neoliberale adagium "ieder voor zich". Ayn Rand, hét voorbeeld voor veel "neocons" in de USA (en indirect neoliberalen alhier) schreef al dat "zorg voor de naaste", altruïsme, een teken van zwakheid is. Met solidariteit zal het dan wel niet heel anders gesteld zijn in haar filosofie.
Morgen echter hebben we de kans om te laten zien dat het tegengestelde waar is: solidariteit en zorg voor de ander zijn juist uitingen van kracht. de kracht om saamhorig te zijn, pal te staan (bijna letterlijk en figuurlijk) voor een ander, voor een ander die niet bij machte is voor zichzelf op te komen.
Het blijft onbestaanbaar dat juist de allerzwaksten, de leerlingen binnen het speciaal onderwijs in het bijzonder, kinderen die al zoveel kracht en hulp nodig hebben om mee te kunnen in onze, steeds jachtiger, hardere samenleving, de prijs moeten betalen voor een neoliberaal stokpaardje, die nagenoeg niemand wil. Want hoe Marja het ook draait, haar "scherpe keuze" vóór de prestatiebeloning is een keuze tégen leerlingen met een beperking of problematiek.
En wie weet wat de drie onderhandelaars in het Catshuis deze weken nog meer voor deze kinderen in het vat hebben.
Vele collega's zullen zich morgen verzamelen in de Amsterdam Arena om hun stem te laten horen tegen deze keuzes. Vele malen meer collega's zullen morgen om welke reden dan ook niet aanwezig zijn, maar zich wel solidair verklaren met de actie. Den Haag mag er gerust van uit gaan dat achter iedere aanwezige daar in Amsterdam minimaal tien afwezige collega's staan. Collega's die evenzo zich hard willen maken voor behoud van broodnodige expertise binnen (speciaal) onderwijs, collega's die willen streven naar een optimaal 'passend onderwijs', dat doordacht en vooral ook in samenspraak met de deskundigheid van de werkvloer zelf in rust kan worden ingevoerd.
Voor hen die zoeken naar een mogelijkheid om die solidariteit vorm te geven, op een andere manier, vanuit thuis of vanuit school, bieden de moderne media een platform bij uitstek. Zet het verhaal op facebook, vertel dat de acties niet gaan om salarissen of vakanties (hoe zeer deze ook geldige redenen zouden zijn), toon dat het gaat om leerlingen. De leerlingen in het speciaal onderwijs of zij in het regulier onderwijs die extra hulp behoeven in het bijzonder. Maar uiteindelijk alle leerlingen omdat de maatregelen ingrijpend zullen zijn voor iedere schoolklas in Nederland.
Een andere mooie blijk van solidariteit is het middels Twitter tot "trending topic" maken van #passendonderwijs en #onderwijsstaking. Lees hier alles over deze vorm van steun voor de acties.
Heel lang hebben wij in het onderwijsveld geprobeerd om met argumenten de minister tot andere gedachten te bregen, daarbij ons gesteund gevoeld door onder meer de uitspraken van de ECPO (het adviesorgaan van de minister zelf!), de Raad van State en ook de oppositiepartijen. Werknemers en werkgevers hebben hierbij steeds hetzelfde nagestreefd, hetgeen toch ook als zeer opvallend gezien mag worden.
De reactie van de minister was uiteindelijk steevast een halsstarrig blijven vasthouden aan de coalitie-afspraken, puur en alleen om politieke (en financiële) motieven; horende doof.
Nu is het tijd om onze stem te verheffen, met onze vuist op tafel slaand: dit mag en kan niet. Niet nu, niet straks. In dit land denken we juist wél aan de ander, want anders vergeten we uiteindelijk ons zelf!
*Bron: www.henkeningrid.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten