Brief aan een vlinder MOET JE LEZEN

We kunnen schrijven en bloggen wat we willen; NIKS grijpt je zo aan als het persoonlijke verhaal van een ouder over zijn kind.

Stefan Gillissen verwoordt het op een wijze die ongekend is.

BRIEF AAN EEN VLINDER

Het kabinet Rutte gaat 300 miljoen euro bezuinigen op het speciaal onderwijs. Ik hoorde het als verslaggever van deze krant voorbijkomen en vroeg me direct af wat dit betekent. Als vader van een zoon met een autistische stoornis, raakt dit nieuws je in je hart. Dit is een brief aan mijn Max. En een stil protest tegen een harde maatregel.

door Stefan Gillissen

Max maakt eenzaam zijn rondjes op de draaimolen. In zijn flonkerende ogen weerspiegelt mijn jeugd, schitteren plots herinneringen aan de kermis van vroeger. Toen regende het nooit, overigens.
Goddelijke interventie wellicht. Want kermis, dat was het summum.
Meer dan een rups, een draaimolen en een snoepkraam was er zelden. Toch was het genoeg. Eindeloze rondjes terwijl Tina Charles voor de honderdste keer zong dat zij wilde liefhebben, maar dat haar schat alleen wilde dansen.

Het is 2009 en de eerste keer dat ik over je schrijf, lieve Max. Voor een column in de krant. Je bent net vier geworden en moet eigenlijk naar de basisschool.
Eigenlijk, inderdaad. Je bent niet als andere kinderen, maar het heeft lang geduurd voordat het zichtbaar werd.

Nou ja, zichtbaar. Merkbaar is een beter woord.
Zorgen heb ik altijd over je gehad.

Lees de hele brief HIER