Rode kaart (Onderwijsstaking)

Wat een bijzondere dag! Meer dan 50.000 mensen, leerkrachten, schoolleiders, ouders en leerlingen, bijeen om uit te leggen waarom de bezuinigingen op 'passend onderwijs' een slecht plan zijn. Van heinde en verre gekomen om een standpunt tegen de ordinaire neoliberale "scherpe keuze" van Marja af te wijzen.

Voor al die criticasters bij de VVD, PVV en De Telegraaf: welke beroepsgroep heeft ooit "nee" gezegd, "NEE" geroepen tegen een extra beloning bij een salaris, waarvan een verhoging al jaren minimaal wordt gehouden? En dat ten bate van anderen (leerlingen).

Daarover hoort men ze niet. Waarom? Ton en Harm snappen dit gewoonweg niet, omdat zij zijn als de waard, die alleen aan zich zelf denkt, met ellebogen en gemene stiekeme trappen werkt, puur voor eigen gewin.
En Kathleen Ferrier is allang het christelijk spoor bijster en wandelt zonder ruggengraat mee met de muziek. Muziek van Mark, Maxim en Geert, die dadelijk nietsontziend ook de zwakkeren elders nog eens flink aan gaan pakken.
Let op onze woorden: ook hier is Kathleen woordvoerder, en net zo snel als zij de allerzwaksten hier in Nederland keihard in de steek laat, zo zal ze dat ook doen met de zwaksten elders in de wereld.
Want ja, het pluche hè ...

Bij het horen van het aantal aanwezigen in de Amsterdam Arena haalde Marja haar schouders op: "dat zijn veel mensen". Net zoals deze coalitie dat deed met de petitie over "passend onderwijs". En net zoals de heren en dame, die nu in het Catshuis zitten, zullen doen wanneer zij de volgende maatregelen over de ruggen van de gehandicapten, zieken en leerlingen zullen aankondigen.

De minister klaagde dat ze niks zeggen mocht vandaag, Harm was furieus en Ton .... ach Ton, we nemen hem maar niet meer serieus hebben we besloten. Het wordt wat sneu ondertussen.
Niets mogen zeggen is misschien minder erg dan wel wat mogen zeggen maar bewust niet gehoord worden, omdat de "gesprekspartner" met haar vingers in de oren haar mantra herhaalt en roept dat ze nu eenmaal afspraken heeft gemaakt, "lalalalalalalala".
De arrogantie is aan de macht en we zullen het weten ook.

Een premier, die zegt er voor alle Nederlanders te willen zijn, maar uiteindelijk met genoegen de meest minimale meerderheid in de Tweede Kamer gebruikt om datgene door te voeren, waarvan ondertussen de meerderheid van Nederland niets weten wil (kijk naar de virtuele hoeveelheid zetels van de coalitie nu) weet niet wat een ware democratie is. Niet 50%+ maar juist het oor te luisteren leggen bij anderen, desnoods minderheden. En zeker wanneer een zo grote groep zich laat horen.

Het meest indrukwekkende moment vandaag was het moment waarop een leerling uit het speciaal onderwijs, na een indrukwekkend verhaal van zijn moeder, een passend symbool gebruikte ten aanzien van die politici die zijn toekomst zwaar belasten: een rode kaart.
En dat kunnen we van harte met hem eens zijn: een rode kaart voor Mark, die niet weet hoe een ware democratie werkt, Marja, die slechts nog technocratisch kan wijzen naar coalitieafspraken zonder enige voeling voor de wensen van het onderwijs, Harm vanwege zijn kinderachtige gekrenkte ego en zijn behoefte om zijn ex-collega's ("allemaal van de linkse kerk") eens fijn terug te pakken, Kathleen vanwege haar laffe uitverkoop van christelijke principes, en Ton .... ach Ton, zoals u weet nemen we hem maar niet meer serieus. Het wordt immers wat sneu ondertussen.

© nu.nl/pigeonnier

Voor meer foto's van deze dag: zie nu.nl