pislink

Het is een afschuwelijke situatie, waar we als scholen, team, besturen en directies in terecht komen. We stevenen er op af dat dit neoliberale gedoogkabinet met een klein gristensausje de bezuinigingen op het speciaal onderwijs gewoon door gaat zetten.

Er zijn al bijna een jaar lang hevige protesten tegen. Protesten die zeggen dat deze mensen niet gemist kunnen worden, dat de leerlingen tekort gaan komen en dat de scholen naar de knoppen gaan. In een groter verband wordt er steeds meer aangegeven dat je een ingrijpende stelselwijziging als de invoering van passend onderwijs niet moet combineren met een zware bezuiniging.

Oooh pardon, een "herverdeling van middelen".

Maar dan de verbijsterde baas met zijn verbijsterde bestuur, verbijsterde team en verbijsterde ouders. Als je het boekje "HOOP en VREES" hebt gedownload en vooral gelezen (mevrouw Ferrier) dan weet je dat deze ouders bang zijn, heel erg bang.

Blijkbaar is dit persoonlijke verhaal nog niet doorgedrongen, en dat is triest. Op het ministerie gaat het om getallen, cijfers, protocollen en berekeningen. Bij sommige vakbonden lijkt het daar ook om te gaan, en ondertussen sluipt er iets in dat het aantal beperkt moet worden "omdat het toch moet".

Ik kan u vertellen, dat het gewoon echt niet kan. Ik ben de afgelopen weken keihard met de realiteit geconfronteerd. Het formatieplan moet aangepast aan de verminderde financiering. Ik heb zitten rekenen, puzzelen, balen, rekenen, nog een keer puzzelen, godverren, en nog veel meer. Er staan een stuk of wat kolommen in de lijsten. Personeelsnummer, voornaam, achternaam, wtf, salariskosten. En dan moet je wel rekenen en kijken welke functies ontslagen moeten gaan worden. Die tweede en derde kolom, daar kan ik niet naar kijken. Bij ons zijn het namelijk geen getallen, geen cijfers en geen bedragen. Het zijn allemaal mensen van vlees en bloed waar we dagelijks mee optrekken.

Het is de combinatie waar je knettergek van wordt. Er moeten mensen uit, en tegelijk weet je dat het er zoveel zijn dat je maar af moet wachten wat de kwaliteit wordt van wat we nog kunnen bieden aan de kinderen waar we verantwoording voor hebben genomen.

Het zijn wel allemaal collega's waar we lief en leed mee delen, en ook kinderen waar we dag in dag uit mee werken.

En dit maakt, dat uw verbijsterde baas pislink is. Gesprekken met bestuur en MR, gesprekken met collega's, het doet allemaal zeer omdat het zo ongelooflijk onterecht is dat wij worden gepakt. Het appeleert aan mijn gevoel van onrecht dat we hier zelfs maar aan moeten denken. Het wordt tijd voor hernieuwde en nog grotere aandacht voor wat er te gebeuren staat. Wij houden vol, want we zijn link, pislink, en dat zullen ze weten ook.