Het rookgordijn van Marja (ouders als bliksemafleider)

Vandaag te lezen in de kranten en te zien of horen in de andere media: de minister van OCW ontvouwt haar plannen om ouders meer bij de school van hun kinderen te betrekken. Ouders moeten meer tijd vrijmaken voor de begeleiding van hun schoolgaande kinderen. De opvoeding en de overdracht van waarden en normen moet prioriteit krijgen, desnoods ten koste van werk en andere activiteiten.

Neemt u rustig de tijd om weer op uw stoel te gaan zitten.

Ja, het staat er echt, de minister wil graag dat ouders meer het voortouw nemen wanneer het gaat om school.
Nu vraagt u zich wellicht af hoe zoiets te rijmen valt met de plannen voor 'passend onderwijs' waarin de rol van de ouders juist wordt gemarginaliseerd en natuurlijk speelt die zelfde vraag bij ons van wijzijnverbijsterd. Is het niet zo, dat juist met de plannen die de minister in weerwil van alles en iedereen, zich zelfs niet storend aan de Raad van State (deze zelfs brutaal parerend en zich niets aantrekkend van de inhoudelijke kritiek, volgens ons een gebeurtenis zonder precedent) er kortzichtig en met een beschamende hooghartigheid door wil drukken, de ouders en scholen buiten spel worden gezet?
En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat zij juist door haar houding ten aanzien van leerlingen, ouders en leerkrachten (niet luisteren, zonder oog voor werkelijke problematiek, zonder enig benul van wat er werkelijk nodig is voor 'passend onderwijs') nu niet echt een toonvoorbeeld is wanneer het gaat om waarden en normen.
Of de nieuwe norm moet zijn je vingers in je oren stoppen, hard "lalala" zingen om maar niet te luisteren naar mensen (heel veel mensen!), die enige nuancering en kunde verwachten en die veel meer verstand van zaken hebben dan jij, en de nieuwe waarde het neoliberale egocentrisch denken en handelen.

Natuurlijk ligt aan de oproep van de minister natuurlijk iets anders dan een oprechte visie ten grondslag, en wat dat is bleek deze ochtend al tijdens haar propagandapraatje op Radio 1. In reactie op de vraag of de bezuinigingen niet een al te zware belasting vormen voor leerlingen en leerkrachten en de kwaliteit van het onderwijs, een zwaar kritiekpunt dat ook door de Raad van State naar voren is gebracht voerde de minister weer een kunstige afleidingsmanoeuvre uit. Eerst trachtte ze haar onwil om te investeren in het onderwijs te maskeren door een compliment te maken: "Er wordt in Nederland heel goed onderwijs gegeven, daar mogen we trots op zijn". Dat klinkt natuurlijk alleraardigst maar met alleen trots bouwen we geen kenniseconomie. Dat doen we met een goed onderwijsbeleid, dat niet afbreekt maar opbouwt en dan niet van uit de gedachte voor een dubbeltje op de eerste rij te komen zitten.

Vervolgens kwam de werkelijke neoliberale aap uit de mouw: "We moeten met minder geld meer doen, dan is het juist belangrijk om die ouders in te zetten".
Over dat "we" kunnen we nog wel een boom opzetten, want volgens ons zijn die "we" die met minder geld meer moeten doen juist de leerkrachten en de scholen, de ouders en de leerlingen. niet mevrouw van Bijsterveldt. Die zit ondanks al haar onbenul fijn op het pluche, juist bewerkstelligend dat we meer met minder geld moeten doen, omdat ze zo graag haar stokpaardje, de prestatiebeloning, wil bekostigen, terwijl "we" er niet op zitten te wachten.

En verder is het natuurlijk een gotspe om eerst behoorlijk onderwijs (speciaal en regulier met ondersteuning) af te breken, te beknotten en soms zelfs onmogelijk te maken en vervolgens de verantwoording voor het nog enigszins op de rails houden van deugdelijk onderwijs, naast de nu volkomen overspannen leerkracht ook nog eens bij de ouders te leggen. Tegelijkertijd namelijk beknot ze juist de inbreng van ouders binnen het hele stelsel van 'passend onderwijs' waarbinnen geen enkele rol meer is weggelegd voor ouders bij de keuze van onderwijs voor hun kind.

Waarom dan nu plots dat nadrukkelijke appèl aan ouders?
Wel, dit appèl is niet meer of minder dan een klein rookgordijn, een kleine afleiding van waar het eigenlijk omgaat. Vandaag namelijk wordt ook de begroting van Marja besproken in de Tweede Kamer en daarbij zal, zowel tijdens de debatten als in de media waarschijnlijk opnieuw gerefereerd worden aan de vele kritiekpunten ten aanzien van de plannen van de minister. Kritiekpunten van niet alleen nagenoeg alle mensen in het onderwijs, de bonden en werkgevers, de ouders, de oppositiepartijen, raden en vertegenwoordigers voor en van gehandicapten/langdurig zieken, maar ook van nota bene de adviescommissie van de minister zelf en sinds gisteren ook de Raad van State!
Spindoctors hebben begrepen dat je, om deze kritiekpunten niet al te geprononceerd terug wil vinden in de media, flink reuring moet creëren middels zo'n op dit moment misplaatst appèl of bijvoorbeeld een voorstel van gedoogpartner Harm om leraren weer verlicht met "u" te laten aanspreken (terwijl diezelfde leraren onderhand te pas en te onpas door Harms partijgenoten en door coalitiegenoot Ton Elias tot en met geschoffeerd zijn en zijn weggezet als luie aanstellers).

Dus beste lezers, maak u even boos vanwege de kolder van Marja en Harm maar richt u dan weer op de wezenlijke zaken, want de werkelijke afbraak van het onderwijs vindt nog steeds plaats door het nieuwe wetsvoorstel aangaande 'passend onderwijs'.
Spreek u uit, maar dan niet over dit soort rookgordijntjes. Spreek u uit over het feit dat de minister meent dat iedereen het fout heeft wat betreft 'passend onderwijs' behalve zijzelf. Dat zelfs de Raad van State door haar als slechts een corrector/redacteur wordt beschouwd: aanpassingen aangaande woord- en taalgebruik neemt ze over maar werkelijk inhoudelijke aanpassingen gaat ze uit de weg, ondanks de ferme kritiek. Dat zij blind, doof en stom doorgaat met het afbreken van wat eigenlijk een vanzelfsprekendheid zou moeten zijn: toponderwijs, niet alleen voor ieder die makkelijk mee kan, maar juist ook hen die extra ondersteuning behoeven.

Natuurlijk zijn de uitspraken vandaag schaamteloos, maar de neoliberale utopisten zijn, weten we inmiddels, ondertussen de schaamte voorbij. Voorlopig rest slechts de schade en de schande. En die wordt, wanneer we ons laten afleiden door dit soort kolder, wellicht nog veel groter.