Ik loop mij nu al dagen af te vragen hoe het komt dat ietsje meer dan de helft van politiek Den Haag (en wat verdwaasde cda-fractieleiders in het land, zoals mevrouw Shahsavari-Jansen uit A'dam) maar steeds denkt dat de klassen best groter kunnen, de juf of meester tijd genoeg heeft voor iedereen in de klas en dat het allemaal wel meevalt met die geïndiceerde kinderen.
En vanavond, naast mijn dochter op de bank zag ik het.
Natuurlijk! Marja en Ton, Mark en Machiel, met sik, en ome Loek en tante Eelco zitten iedere avond gezellig met zijn allen voor de buis en kijken naar de verwikkelingen op de meest populaire scholengemeenschap van Nederland: Spangas!
Daar op Spangalis lopen zo'n 50 leerlingen rond, lijkt het, en de klassen bestaan gemiddeld uit tien leerlingen.
En soms zit er heus wel eens een lastige tussen, eentje die steelt bijvoorbeeld, of eentje die heel onaardig doet tegen anderen.
Heel soms verstopt er een zich op een ongebruikte zolder en zelfs een keer ging een leerlinge dood na een ongeluk.
Soms haalt iemand een onvoldoende, maar met een beetje aansporing van leerkracht en hulp van een klasgenoot komt alles vanzelf op zijn pootjes terecht.
Een leerkracht, die overigens weinig te doen heeft, naast het geven van niet één, maar soms zelfs drie vakken tegelijk.
Geen vergaderingen, geen voortgangsrapportage en vooral geen inspectie over de vloer die cijfertjes en punten en komma's naloopt.
Leerlingen met een beperking of een handicap zie je niet (hoogstens eens iemand die moeite heeft me haar jeugdpuistjes). Die bestaan gewoonweg niet.
Een beetje zoals Mark en Eelco stellen zijn die als sneeuw voor de zon verdwenen toen die op het reguliere Spangalis terecht kwamen.
Op Spangalis loopt ook een hele lieve conciërge rond, die naast de bezem hanteren ook de verschillende leerlingen én leerkrachten psychologisch en pedagogisch ondersteunt.
Een ambulante begeleiding is dus helemaal nergens voor nodig.
Kortom, dit is nu zo'n school waarvan Ton met de bon ton stelt dat die het wel kunnen waar andere scholen te lui of te onwillig voor zijn.
Alleen, dit is natuurlijk verzonnen, Ton.
Het is televisie. En op televisie kan alles wat in het echte leven niet kan. Op televisie kunnen kleine meisjes met rood haar paarden optillen, of superheld worden, of door het investeren van heel veel geld een heuse popartiest worden.
En kan zelfs zonder veel geld een school een superschool worden, een school waarvan iedereen zou willen dat die bestond.
In het echte leven echter is het voor sommigen al moeilijk om een school te vinden waarop ze de aandacht krijgen die ze nodig hebben, of de begeleiding die hen kan helpen om zichzelf te ontplooien.
Niet volgens een spannend script, maar laverend tussen teleurstellingen en onverwachte gebeurtenissen.
Zullen we ons voortaan dan maar richten op de wereld buiten de televisie? Op de scholen die niet Spangalis heten?
Met wat daar gebeurt kan je wellicht geen leuke jeugdserie maken, maar verschillende actualiteitenrubrieken zijn toch al aardig wat avonden te vullen met items over de schade die de bezuinigingen toebrengen aan het onderwijs.
Maar ja, daar kijken Marja en Ton, Mark en Machiel, met sik, en ome Loek en tante Eelco natuurlijk weer niet naar.
Die verliezen zich liever in sprookjes en verzonnen verhalen.
"Halve waarheden" noemen zij die ook wel.
Over kwalijke invloed van de televisie gesproken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten