Het tendentieuze stukje "journalistiek" vandaag over de onderwijsstaking vraagt juist daarom toch om een weerwoord omdat, blijkens bepaalde commentaren, het stiekem opruiend stukje nalaat om de werkelijkheid achter de onderwijsacties te laten zien."Honderdduizenden werkende ouders worden gedwongen volgende week dinsdag een verplichte vrije dag op te nemen. Zij worden voor het blok gezet omdat hun kinderen niet naar school kunnen vanwege een landelijke stakingsdag in het speciaal onderwijs", zo begint het stukje, om vervolgens opeens te reppen over "ouders van ruim anderhalf miljoen kinderen van basisscholen (....)".
We zijn gewend dat rondom "passend onderwijs" de (enthousiaste volgelingen van) de gedoogcoalitie graag goochelt met cijfers, en deze wonderlijke vermenigvuldiging* is hier natuurlijk niet geheel verwonderlijk. Om stemming te maken verzint bijvoorbeeld Ton, waarschijnlijk fervent lezer én toefluisteraar van deze krant, er immers ook graag flink wat percenten bij (of af).
Maar naast het gegoochel met cijfers is natuurlijk het geheel achterwege laten van de redenen voor de onderwijsstaking frappant. Iets wat de telegraaf wel vaker vergeet. Uit verschillende commentaren blijkt dan ook direct hoe deze moedwillige omissie uitpakt: "Laat ze maar eens echt gaan werken voor hun geld en niet zoveel zeuren over vrije tijd. Ik denk dat menig fabrieksarbeider zoveel vrij wil hebben als die meesters en juffen", schrijft een "Verontruste Nederlander".
Dat het de stakers juist gaat om de leerlingen en optimaal onderwijs wordt door de Telegraaf op onbehoorlijke wijze aan haar lezers onthouden. Dat het gaat om leerlingen met een beperking of een ernstige (gedrags)stoornis, die met de bezuinigingen keihard geraakt worden en dat hun juffen en meesters juist daar pal voor staan, dat vertelt de Telegraaf liever niet. Die genieten immers nog dagelijks vingerlikkend van de 130 kilometer per uur met mooie glanzende bolides uit hun wekelijkse "Autovisie" of het wel en wee van de pondjes van Gordon of de "dikke kont" van Linda de Mol. Dát zijn de problemen waar de lezers van dit dagblad blijkbaar wel graag alles van willen weten.
We schreven het al eerder: zolang er in de media dit soort gemankeerde beeldvorming blijft bestaan, blijft een discussie gebaseerd op feiten onmogelijk en de kijk op (de protesten tegen) "passend onderwijs" vertekend door bewust vervuilende onzin, halve waarheden of hele leugens. Dit tendentieuze artikel in de Telegraaf is daar weer een duidelijk voorbeeld van, maar ook meer serieus te nemen media, waar inzicht en onderzoek wel de basis vormen, dragen nog steeds bij aan het vertekend beeld door bijvoorbeeld slechts te reppen over "passend onderwijs" als extra begeleiding bij dyslexie (wat in wezen niets met speciaal onderwijs of daadwerkelijk 'passend onderwijs' te maken heeft) of ADHD.
Laten we hopen dat in aanloop van de onderwijsstaking van 6 maart het juiste evenwichtige verhaal steeds meer verteld gaat worden in de media. Als tegenwicht voor de stemming makende stukjes zoals hierboven. Zodat zelfs de lezers van het dagblad "met de chocoladeletters" over hun (neoliberaal gevoede) vooroordelen heen stappen en inzien dat die tienduizenden in de Amsterdam Arena zich laten horen voor diegenen die (nog) niet bij machte zijn zich uit te spreken: de kinderen, waarvan er sommigen zijn die het voor één dag zonder meester of juf moeten doen. Niet omdat die juffen en meesters meer vrij willen of meer geld, maar omdat ze juist dátgene willen waarvoor ze ooit gekozen hebben: het geven van het best mogelijke onderwijs.
*Er zitten 69000 kinderen op speciale scholen. Verder ligt het huidig aantal scholen dat tot nu toe heeft aangegeven dat personeel gaat staken rond de 1700. Het aantal mensen echter dat staakt op die scholen kan variëren van een persoon tot het gehele team. Dat betekent dat lang niet alle scholen dicht gaan. Stel dat 2000 scholen echt dicht zouden gaan, dan zouden dit allemaal scholen met gemiddeld meer dan 750-800 (!) leerlingen moeten zijn. Mammoetbasisscholen.
Ooit heb ik een blauwe maandag kunnen werken - ondanks dat therapie vooral nog beschikbaar was op uren dat de meeste moeders werken. Heel veel puzzelen en tobben met de agenda. Op de dag dat mijn baas niet begreep dat ik onder kantoortijd naar een afspraak wilde omdat we de diagnose anders pas 3 maanden later zouden krijgen gaf ik mijn baan pas op. Dus het probleem 'juf afwezig' ken ik wel. Maar: niet echt prettig zulke koppen te lezen als je als ouder helemaal achter de staking staat. En echt niet alleen voor je eigen kind, maar voor alle kinderen.
BeantwoordenVerwijderenAnnaPO