Hoorspel

Hoe gaat het er dan aan toe op een ministerie, als er plannen voor bezuinigingen moeten worden gemaakt. Plannen vooral die wat moeilijk liggen, en die dus door "de halve waarheid vertellen" aan de man gebracht moeten worden.

Wij van wijzijnverbijsterd hebben daar onze ideeën wel over.

Dit is een hoorspel voor drie stemmen. Er zijn twee vrouwenrollen en één mannenrol.

De rolverdeling is al volgt:

• de excellentie (DE; vrouw), de minister die opdracht heeft gegeven om bezuinigingen ter waarde van 300 miljoen te realiseren
• de top-ambtenaar (TA; man), "Fons", die de baas is over alle onderwijsambtenaren en feitelijk bepaalt wat er gebeurt
• de tob-ambtenaar (AS; vrouw), "Dominiek", die maar één doel heeft: nergens naar luisteren en als de spreekwoordelijke olifant door de onderwijs-kast te denderen.

Verteller: Het is een donkere november-ochtend: er is topoverleg op het ministerie. De excellentie, Fons en Dominiek zitten in het immense kantoor van de minister.

DE: "Fons, het MOET nu gebeuren. We moeten in mijn brief de cijfers zo voorstellen dat het logisch is dat we dit doen".
TA: "Prima excellentie, maar dan moet ik wel een beetje creatief met de getallen omgaan. Het onderwijsverslag van de inspectie is eenduidig: er is amper groei, en geen reden om ons zorgen te maken".
AS: "Mag ik, excellentie? We kunnen natuurlijk gewoon in uw brief in de eerste regel zeggen dat we het speciaal onderwijs opdoeken. Al die kindjes zitten daar maar een beetje te vegeteren, dat kunnen ze ook op een basisschool doen".

DE:"Nee, meissie, dat gaan we niet doen, dat kunnen we nu nog niet maken. Het moet er wel zo uitzien alsof ik het hart op de goede plek heb en het speciaal onderwijs wil behouden.

TA: "HAHAHAHAHAH" (schuddebuikend, hoestend en proestend)

DE: "Ja, eigenlijk wel een goeie bak, maar Fons, wat moeten we dan doen?"

TA: " Ik heb wel een idee". (ploink-geluid) "Ik heb al eerder gedacht aan stapelen".

AS: "Stapelen"?

DE: "Wat bedoel je daarmee"?

TA: Gewoon, de cijfers stapelen. In totaal is er misschien iets met een procentje of 4 van de kinderen, maar als we het goed doen, dan zeggen we dat het 10% is".

DE: "Nooit precies 10% doen, iets minder, maar niet te veel".

AS: "Hoe precies?"

TA: "Nou, bijvoorbeeld heb ik gezien dat er rugzakkers in het SBO zitten. Die tellen we dan mee als SBO-leerling, als ZMLK-rugzakker, als ambulant begeleide leerling, als dyslectische leerling, en ook nog als leerling in de interne zorgstructuur. Dat is 5 keer, dat tikt lekker aan".

DE; "Laten we dan het percentage in het VO nog een beetje opschroeven, richting de 20%".

TA: "Durven we dat"?

AS: "Man, niemand controleert dat"

DE: "Ja joh, en we laten Ton Elias de cijfers noemen. Dat is zo'n ongeleid projectiel, als die wat roept gaat niemand er aan twijfelen".

TA: "Ik zal hem morgen bellen en het uitleggen".

DE: "Dus stapelen tot 10%".

TA: "Ja, excellentie, en in het VO tot 20%, kan je lachen".

AS: "Ja, en omdat die cijfers zo hoog zijn, moeten we bezuinigen op het speciaal onderwijs".

DE: "Die stap kan ik mentaal nog niet maken".

TA: "Tja, die stap kan niemand maken, maar we doen het wel".

DE: "Komt daar geen gedoe over, dat we de kwetsbare kinderen pakken en zo, en dat het oneerlijk is"?

TA: "HAHAHAHA maar dan hebben we toch die cijfers; 65000 leerlingen meer met een rugzakje, iedereen krijgt zo maar een rugzakje, 20% van de kinderen HAHAHA heeft iets".

AS: "En dan laten we Ton ook nog de aandacht afleiden van het echte probleem door hem iets te laten roepen over Ritalin, Concerta en de medicalisering van het onderwijs of zo".

De slotmuziek zwelt aan; er klinkt een zachte roffel en er wordt toegewerkt naar de slotzin van de aflevering:

DE: "En niemand weet meer hoe het nou gekomen is, en wij krijgen onze zin".