Als we Ton Elias moeten geloven, zit het speciaal onderwijs (en op een of andere manier voelen wij ons in het bijzonder aangesproken) een beetje te klootzakken, en jagen we alle leerlingen de wajong in. Hij vindt dat leerlingen van de tyltylschool best de hele dag papier kunnen versnipperen.
"Vorig jaar juni was ik bij de Tyltylschool Rotterdam waar bleek dat voor sommige kinderen, in tegenstelling tot anderen, monotoon werk –het voorbeeld dat genoemd werd was papier versnipperen- zeer geschikt is en dat zij hier ook plezier aan beleven. "
Laten we nou eens aannemen dat dit kan in een baan.
We nemen Anton, een meervoudig gehandicapte jongen van 19. Hij is bijna klaar met school. Hij zit in een rolstoel, en heeft na een intensief voortraject een baan op het kantoor van Elie Tonias, een bedrijf in Den Haag. Anton moet iedere ochtend (hij woont net op zichzelf) om 6 uur gewekt, en dan moet hij door 2 begeleiders gedoucht, aangekleed en gevoed worden. Hij heeft veel lol, want hij is zelfstandig. Om half 8 komt de bus voorrijden waar hij aangekleed met een broodtrommeltje in zijn netje in wordt gereden. De bus rijdt hem naar het kantoor van Tonias, een ietwat corpulent voormalig Tweede Kamerlid die een kantoor heeft waar veel papier omgaat. Onze Anton is de papierversnipperaar. Ieder papiertje wat wordt weggegooid gaat langs Anton, en dat doet hij met verve. Anton wordt het kantoor ingereden naar zijn plek voor de versnipperaar. Er is een versnipperaar gekocht die is aangepast aan de mogelijkheden van Anton, een mooi gebaar van de heer Tonias. Hij betaalt hem ook een salaris, minimumloon weliswaar, maar toch...
De verzorgster van Anton. HO STOP. Verzorgster??? Ja, de verzorgster. Natuurlijk is er een verzorgster nodig. Anton is niet zindelijk, moet geholpen worden met eten en drinken en moet steeds worden aangestuurd om de blaadjes in de versnipperaar te doen. De verzorgster heeft een eigen kamer. Ieder half uur kijkt ze of de luier verschoond moet worden, of hij iets te drinken wil en hoe het staat met de blaadjes. Over het algemeen heeft Anton om 12 uur, als iedereen op het kantoor pauze heeft, een stuk of 20 blaadjes versnipperd. Het is eentonig werk, maar dat vindt hij niet erg. Hij beleeft er zelfs plezier aan. het geluid is mooi, en de motoriek van Anton is niet sterk, maar hij kan de blaadjes 1 voor 1 in de mond van de versnipperaar stoppen. Hij rijdt wel steeds naar achter en naar voren en bonkt dan tegen de muur, dat vinden ze niet zo fijn in het kantoor.
Als de dag voorbij is, om.....
Ach hou toch op, keep dreaming en kom onder je paddenstoel vandaan. Laten we nou niet doen of deze jongeren in de toekomst een baan in het bedrijfsleven kunnen krijgen. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar de politiek moet nou niet gaan doen of het regel is dat iedereen een baan zal kunnen krijgen.
Jongeren als onze Anton halen hun bestaansreden uit andere zaken: tussen de mensen zijn, lol hebben met gelijkgestemden en vooral een adequate en permanente verzorging die ze nodig hebben en waar ze recht op hebben. Het is 2012, ja.
Word wakker of, in het Engels: "get real".
Als jongste op kantoor heb ik het vele oude papier ooit opgeruimd. Dat was zo ontzettend veel, we gebruikten ook wat studenten om te helpen. Je moest logisch nadenken: wat kan weg en wat niet? Sorteren met je verstand. Als vaste medewerkster was ik verantwoordelijk voor die taak. Nu, dat papier versnipperen was in twintig minuten gebeurd. En je moest nog uitkijken dat je vingers niet tussen de messen kwamen. Priegelen, niet te dunne stapels en niet te dikke, anders liep de machine vast. In het begin (als je nog geen ervaring had) de vastgelopen machine steeds weer aan de praat helpen. Je moest eigenlijk vooral de hele tijd volle zakken vervangen voor nieuwe. Veel lopen dus.
BeantwoordenVerwijderen