Ingezonden (door Suzan Otten-Pablos)

Van een trouw volger van wijzijnverbijsterd ontvingen we onderstaande overdenking, de neerslag van haar internetconsultatie.

Hoe voelt het om als kind steeds maar weer tegen je eigen tekortkomingen aan te lopen? Kan een kind dan zichzelf nog zijn? Zou een kind zich eenzaam voelen? Zou het alles op zichzelf betrekken? Zou een kind hekel krijgen aan alles en iedereen? Zou het nog iemand kunnen vertrouwen? Van iemand kunnen houden?

En hoe zal het later gaan? Verslaafd? Geen baan? Geen relatie? Geen geld?

Hoe zou het voelen om altijd te horen te krijgen dat je het kunt, als je jouw best maar doet? Dat er altijd word gekeken naar wat je niet kunt en niet naar wat je wel kunt? Dat er altijd maar over je wordt gepraat, in plaats van dat er met je wordt gepraat?Alle negatieve aandacht zorgt ervoor dat een kind wordt zoals er tegen hem word gepraat.
Zou dit pijn doen? Zou dat misschien de reden zijn van het "vervelende" gedrag? Komt het misschien hierdoor dat het kind nergens meer naar lijkt te luisteren?

Laten we het, potverdorie, nu eens voor één keer bekijken door de ogen van het kind. Onze eigen bril afzetten. Ja, het kind wil dat er in mogelijkheden word gedacht. Kijken naar wat het wel kan, in plaats van wat het niet kan. Gewoon een complimentje kunnen krijgen.

Alle dingen die mislopen komen niet door onwil, maar komen door onmacht en ja, soms een beetje extra hulp nou juist het verschil maken. Hulp die een school samen met de ouders aan het kind geven. Als een team. Op basis van gelijkwaardigheid en respect.

Hoe zou het voor een kind voelen om de zon weer te zien schijnen? Zich weer vrolijk en blij te voelen? De creativiteit weer naar boven te zien komen? Weer te kunnen lachen om een grapje?

Dat is het resultaat van goede begeleiding in het onderwijs en vertrouwen op de kracht van de ouders. Dan haal je het talent naar boven, want wat je aandacht geeft groeit!

Suzan Otten-Pablos
Maatschappelijk werker/ AD(H)D-coach
Praktijk Brasa