woensdag 2 mei 2012

Moorkoppen en cake (en eenzelfde streven)

We hebben het eerder geschreven: voor ons is er wel zeker reden voor een moorkop of tompouce. We zijn blij met deze eerste weggenomen hobbel vanwege de positieve gevolgen voor met name de scholen in het speciaal onderwijs.
Het gaat hier namelijk niet alleen, zoals wel eens wat badinerend wordt gesteld, om slechts het feit dat er alleen maar geen grotere klassen komen, maar om het in stand kunnen houden van zeer zorgvuldig opgebouwde zorgstructuren, waarbinnen leerlingen, ieder met hun zeer specifieke leer-en zorgvraag, geheel tot hun recht kunnen komen en zich binnen dat speciaal onderwijs ten volle kunnen ontplooien onder de deskundige leiding van ervaren en speciaal daartoe toegeruste (lees: de bagage in de vorm van masteropleidingen etc.) leerkrachten en ondersteunend personeel!

Zoals we echter al hebben aangeven is de reden voor ons kleine feestje en ons gebak, de streep door de bezuinigingen op passend onderwijs, nog lang niet voldoende om het feest waarnaar iedereen in het onderwijs streeft te laten losbarsten. Natuurlijk staan wij, zoals sommigen suggereren, niet alleen maar onwetend te juichen. Sterker: ook wat ons betreft moet eerst het wetsvoorstel van tafel en een aanvang gemaakt worden met het opzetten van een stelsel dat recht doet aan alle leerlingen, leerkrachten en ouders op basis van kennis en ervaring vanuit het onderwijsveld. En wel zo snel mogelijk.
Daarom ook blijven wij in het geweer tegen de ideeën zoals die er (nog steeds) liggen met alle rampzalige gevolgen en de chaos waartoe deze zullen leiden.

Ook Maddy, getuige haar column hieronder.

Cake

Redelijk woest ben ik. Kwaad met een reden en ook een beetje triest. Dat was er niet direct. Eerst was er de blijdschap om de val van het kabinet en om het terugdraaien van de bezuinigingen op passend onderwijs.

Blij waren we: mijn collega’s en ik, we hadden ons niet voor niets samen zo sterk gemaakt voor onze kinderen in de Arena op 5 maart. Het ongeloof toen, dat de minister dit protest zomaar aan zich voorbij liet gaan. Net zoals alle initiatieven van ouders, scholen en leerlingen zelf haar niet raakten. Haar mantra: ‘ik weet hoe erg het is, maar het moet’. Niets wist ze, opgesloten in haar eigen werkelijkheid: een kooi van Faraday. Het enige wat je kunt doen om daar doorheen te breken is de stekker eruit.

Mijn trieste boosheid betreft ook Ton Elias. Om de manier waarop hij mij en mijn collega’s steeds opnieuw heeft weggezet als luie verwende mensen die gewoon een tandje bij moesten zetten. Om de manier waarop hij mijn Gijs en andere kinderen heeft weggezet als kinderen die geen aangepaste leeromgeving nodig hebben, als ze maar gewoon normaal doen. Om de manier waarop hij 6.000 specialisten in het onderwijs schoffeerde door ze simpelweg overbodig te verklaren. Om de ‘ach mevrouwtje’-toon waarmee hij me tegemoet trad in een live interview voor radio 1. Om de wegkruipende draaiende taal waarachter hij zich tijdens dat interview verschuilde toen bleek dat hij zijn eigen wet niet kende. Zo ver weg van alles, zo in zijn eigen gelijk. Net als  Marie – Antoinette, de vrouw van Lodewijk de 16de, die als antwoord op de honger van het Franse volk zei ‘als het volk geen brood meer heeft, dan eten ze toch cake’.

Na de opluchting dus nu de boosheid: om de veroorzaakte onrust bij kinderen, ouders, leerkrachten, ambulant begeleiders. Mijn Gijs die vraagt ‘is het mijn schuld dat ze ontslagen worden?’ Wat kan ik doen met die boosheid: komen de beleidsmakers en hun uitdragers hier zomaar mee weg?  Kan ik een klacht indienen? En vooral: hoe kunnen we voorkomen dat dit opnieuw gebeurt.

Want we zijn er nog niet: de bezuiniging is van tafel, maar de hervormingsplannen liggen er nog op. Natuurlijk kan altijd alles beter, natuurlijk kan er hervormd worden. Maar ik begrijp niet hoe je dat kunt doen door 6.000 mensen te ontslaan die niet overbodig zijn. Iedere dag weer zorgen zij voor de aansluiting met de reguliere wereld voor kinderen zoals Gijs. Essentiele schakels. Het maakt me niet uit bij wie ze in dienst zijn, het maakt me niet uit hoe ze heten. Maar laat ze er zijn. Op 8 mei worden de onderwijs-hervormingsplannen bekeken door de Eerste Kamer. Die kan ze maken en breken. Ik hoop op het laatste: pas dan is het tijd voor gebak.

Maddy

3 opmerkingen:

  1. Natuurlijk is jullie die cake gegund, al moeten wij zelf nog wachten.
    Wat een mooi en ook zo duidelijk stuk van Maddy.
    Ik heb bij afdeling Onderwijs van Trouw een politieke reactie gezet die ik zelf kreeg.
    AnnaPO

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goed, ik (AnnaPO) heb mijn blogaflevering intussen sterk ingekort en verwezen naar bericht van Ouderplatform.
    Van een links Eerste Kamerlid kreeg ik van de week dit bericht:

    "Dank voor de mail. We zijn in de commissie Onderwijs van de Eerste Kamer druk bezig het thema Passend Onderwijs op te pakken en dat doen we nog grondiger dan bij andere wetten (oa met werkbezoeken en uitgebreide voorlichting). Dit doen we precies omdat we ons bewust zijn hoe ingrijpend het is. Uw verhaal helpt daarbij.
    Of het voorstel ook controversieel wordt verklaard, is een andere zaak. Dat moet nog blijken en hangt af van de meerderheden. Bovendien is het de vraag of het helpt om het alleen maar uit te stellen. Zeker nu de bezuiniging op passend onderwijs van tafel is, is er vanuit het veld ook behoefte om wel duidelijkheid te krijgen.
    Hoe dat ook loopt, ik zit er met andere commissieleden bovenop."

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nu, wat mij betreft voor ons intussen ook cake...! heel hartelijk dank, want 'wijzijnverbijsterd' heeft ook zeer bijgedragen aan de oplossing van ons probleem.
    AnnaPO

    BeantwoordenVerwijderen