5 jaar later (We hebben het nog zó gezegd)

Niets is zo vervelend als iemand je achteraf toesist "ik heb het je toch gezegd", maar toch kunnen wij het niet laten.

Vijf jaar geleden maakten wij ons op dit blog dagelijks (en vaak zelf 's nachts) hard voor deugdelijk onderwijs, waarbij "passend" ook daadwerkelijk passend was. Toen was de eerste aanleiding de dreigende bezuiniging op het speciaal onderwijs en verder bijvoorbeeld ook het afbreken van de ambulante begeleiding, de geldverslindende constructie van samenwerkingsverbanden en ook de enorme werkdruk die alle nieuwe plannen zouden betekenen voor de collega's in het reguliere basisonderwijs.

En nu, vijf jaar later, stroomt Den Haag vol met stakende leerkrachten, die niet alleen meer salaris maar ook minder werkdruk eisen. Werkdruk die mede is ontstaan door de invoering van dat zogenaamde "passend onderwijs", zonder daadwerkelijke investeringen (en zelfs ook met veel bestuurlijke onkunde, waar wijzelf aardige staaltjes van hebben gezien de afgelopen periode).
Vijf jaar geleden al, waarschuwden wij voor de enorme druk die de plaatsing van leerlingen die meer begeleiding en zorg nodig hebben in reguliere klassen zou veroorzaken.
Ook wezen wij toen op de vereiste investeringen die nodig zouden zijn om echt passend onderwijs mogelijk te maken.
Maar in de afgelopen jaren bleek keer op keer hoe dat zogenaamde "passend onderwijs" eigenlijk een eufemisme was voor een ordinaire bezuiniging. Immers, een leerling in het reguliere onderwijs (het liefst in een klas van 30+) kost heel wat minder dan een leerling binnen het speciaal onderwijs of in echt inclusief onderwijs (naar Fins model bijvoorbeeld).

Er zitten inmiddels steeds meer kinderen thuis die binnen het regulier onderwijs uitvallen. Dat, terwijl dat zogenaamde "passend onderwijs" in het leven was geroepen om alle kinderen op school te krijgen, weet u nog? Al die kinderen "met een vlekje", zoals de hier vaak aangehaalde VVD-er Ton Elias hen denigrerend noemde, konden uiteindelijk best door die juf of meester binnen het reguliere onderwijs opgevangen worden. Ach, het betekende wat extra werk in de vorm van het schrijven van specifieke handelingsplannen, leerlijnen, evaluaties, etc., maar al die lieden van de Pabo zaten toch al op hun handen. En die collega's in het speciaal onderwijs, met hun kunde en vaak ook juist een specifieke masteropleiding, waren nergens voor nodig.

Enfin, wij wisten toen al beter. En nu blijken wij niet de enigen die dat vinden.

Tienduizenden leerkrachten uit het reguliere en het speciale onderwijs zijn op weg naar Den Haag.
Voor meer waardering, meer salaris en ook minder werkdruk.
Hoewel die salarisverhoging een egoïstische drijfveer lijkt te zijn, is het dat juist niet. Het blijkt dat het beroep steeds minder interessant gevonden wordt. En gedrevenheid, die je van mensen in het onderwijs, de zorg en andere dienende beroepen kunt verwachten, is er altijd, maar die is uiteindelijk niet geheel zaligmakend. Uiteindelijk ziet men ook graag de waardering in die vorm terug. En menig aspirant-leerkracht zal uiteindelijk voor iets anders kiezen wanneer de verschillen in beloning zo groot is als nu.

Vandaar dat de eisen van vandaag niet alleen de huidige groep leerkrachten aangaat, maar juist ook die van de toekomst. En daarmee ook juist het onderwijs van de toekomst in het algemeen.

Ooit waren wij terecht verbijsterd door alle bizarre plannen en uitspraken van de politiek over het passend onderwijs. Dat we echter onze argumenten en bezwaren van toen nog steeds gebruiken moeten, vijf jaar later, verbijstert ons des te meer.

Steun daarom de acties in het onderwijs, ook wanneer er in de toekomst wellicht nog hardere acties en langere stakingsperioden nodig zijn. Laat Den Haag horen dat alleen maar roepen over "passend onderwijs" en een "kenniseconomie" niet genoeg is, maar dat men zal moeten investeren. In de scholen en de leerkrachten die uiteindelijk juist degenen, die de toekomst vormen, ondersteunen en onderwijzen: álle leerlingen.

Voor meer informatie over de lopende acties in het onderwijs, zie ondermeer de site van pofront

En zo zijn we 5 jaar verder.

Er is nogal wat gebeurd in deze 5 jaar in onderwijsland en dat het er niet beter, leuker of gezelliger op geworden is, laat vandaag 5 oktober zien.

Tienduizenden leerkrachten, onderwijsassistenten en andere solidair zijnde mensen (ouders) zijn vandaag in actie tegen de afbraak van ons prachtige onderwijs.

Ik ga het niet hebben over ons blog dat 5 jaar geleden de strijd aanging tegen de enorme bezuinigingen die men voorstond in het Speciaal onderwijs, ik ga het vandaag ook eens niet hebben over de salarissen van leerkrachten die ver (ver ver) achterblijven bij andere mensen in het werkveld met gelijkwaardige opleidingen, ik ga het ook eens niet hebben over CAO’s die afgesloten zijn en waar we echt niet beter van geworden zijn (“u mag niet meer overwerken”, welke leerkracht trekt de deur dicht en denkt “mijn collega zoekt het morgen wel uit: tijd is tijd”) en dan hebben we het al helemaal maar even niet over het feit dat we bejaard en wel tot over de 68 jaar, inclusief rollator, gehoorapparaat en beginnende dementie voor de klas moeten gaan staan (jajaja, ik overdrijf, maar toch) en dan heb ik het dus niet over kansen voor de jonge leerkrachten omdat wij oudjes zo lang moeten blijven doorhuppelen op de werkvloer. O ja en nee, ik ga het ook even niet hebben over de inspectie, die toch vaak, zonder enig idee hoe het onderwijs in elkaar steekt, hoog van de toren komt blazen over hoe het allemaal moet en bla bla welke handelingsplannen, documenten en andere bla bla bla bla moeten worden aangeleverd en op welke manier de leerkrachten hun werk moeten gaan doen. Dat er ook nog kinderen in een klas zitten waar je als leerkracht toch ook nog wel eens wat aandacht wil geven, o ja, dat vergeten de dames en heren inspectie toch maar al te vaak (van welke planeet hebben we deze dames en heren afgehaald denk ik wel eens, vast een waar geen onderwijs wordt gegeven).

Daar gaan we het nu eens allemaal niet over hebben.

We gaan het hebben over de kinderen. Uw kind, mijn kind, alle kinderen. Dit zijn ze namelijk: ‘kinderen uit gegoede milieus, kinderen uit een gezellige krottenwijk, kinderen die Nederlands praten, kinderen die alleen gebaren maken, kinderen die goed luisteren en kinderen die niet zo heel goed luisteren, kinderen met een lichamelijk handicapje, kinderen die niet zo goed kunnen leren. Kinderen die druk doen, kinderen die stil zijn. Kinderen met een beetje PDD-nos, kinderen met wat autisme, kinderen die goed kunnen leren, kinderen die het niet zo goed kunnen, kinderen die letters omdraaien, kinderen die helemaal geen letters herkennen. Kinderen die met gemak tot 100 tellen, kinderen die een cijfer niet herkennen. Hele lieve kinderen, kinderen die het bloed onder je nagels vandaag halen, kinderen met een hoorprobleem, kinderen die een bril nodig hebben, kinderen met een warme liefde volle thuissituatie, kinderen met een liefdevolle warme thuissituatie waar het ‘even niet zo goed gaat’, kinderen zonder enige liefdevolle thuissituatie, kinderen met geen moeder, kinderen zonder vader, kinderen waarvan het gezin in armoede leeft, kinderen die geen warme jas aan kunnen, kinderen die met sandalen naar school komen in de winter, kinderen die met een dikke bolide voor de deur gedropt worden, kinderen die opgehaald worden, kinderen die uren op een taxi moeten wachten, kinderen die je hand niet durven pakken, maar hem o zo nodig hebben,  kinderen die bij voorbaat al boos zijn, kinderen die de hele dag op je schoot kruipen, kinderen die de juf niet aan willen kijken, kinderen die met een lach de klas binnen stappen, kinderen die een traan voelen prikken, kinderen die vriend zijn van en met iedereen, kinderen die achterin de klas zitten en altijd overblijven bij het kiezen tijdens de gym. Kinderen die van BSO naar BSO gaan, van opvangtante tot overblijfmoeder, van hot naar her gaan en dit gewoonweg niet aankunnen, kinderen die overprikkeld raken, kinderen die tot s’-avonds in de herrie zitten, erger nog, die ruzies aan moeten horen, kinderen die in hun broek plassen, kinderen die angstig zijn, blije kinderen, vrolijke kinderen, lieve kinderen, kinderen die wel de hele dag je hand pakken, kinderen die naast je willen blijven lopen, kinderen die je aankijken en je vragen om liefde en aandacht, kinderen die zo eenzaam zijn, nooit een vriendje vinden, kinderen die heel boos zijn naar andere kinderen, kinderen die slaan, kinderen die ontevreden zijn, kinderen die altijd met iedereen ruzie hebben, kinderen, kinderen, kinderen die de hele dag met jou willen praten, kinderen van ouders die dat ook graag willen, praten met jou, kinderen van ouders die zelf ook juf en meester zijn, die precies weten hoe het moet, maar de PABO nooit van binnen hebben gezien, kinderen van ouders die altijd op de stoep staan, die altijd jouw aandacht vragen op elke gepast en ongepast moment.

Laten we het daar eens over hebben. Een gemiddelde klas. En ja. De juf en meester staat daar met AL hun liefde, al hun kennis en al hun goede wil.

Maar

Ook zij zijn maar mens en met de veelvuldigheid zoals hierboven beschreven zijn ook zij maar beperkt. En overbelast.

Laten we het daar nou eens over hebben en laten we dan eens zorgen dat we de diversiteit van kinderen en van ons werk eens belonen en ons realiseren dat een kind niet hetzelfde functioneert. Laten we ons ook eens realiseren dat ieder kind aandacht verdient. Laten we ons ook eens realiseren dat dit wat kost. Geld dus, gewoon harde centen.

Ieder kind wil toch bij de hand genomen kunnen worden? In een klas met zoveel diversiteit als hierboven beschreven (en echt, het komt zo voor), is het nodig om te investeren.

Ieder kind verdient de liefde en de aandacht in een klaslokaal.

We riepen het 5 jaar geleden al: dit zal niet goed gaan. Onderwijs is toekomst. Onderwijs zegt iets over ons, als land. Onderwijs verwacht investeren.

Onderwijs moet weer leuk worden. Met elkaar, met collega’s en bovenal, met alle kinderen in al hun diversiteit. En aan die diversiteit moeten we tegemoet komen.

Er is een simpele oplossing: investeren. Investeren in jou, meester en juf, investeren in ons land en bovenal investeren in onze kinderen, zodat ieder kind bij de hand genomen kan worden, niemand overblijft en ons onderwijs weer mooi en fijn is.

Aag

(G)een gesloten boek

Wij hebben lang niets van ons laten horen. Te lang misschien. De redenen hiervoor zijn simpel. Enerzijds was de acute noodzakelijkheid voor onze actie weggevallen met de fikse streep door de bezuinigingen op ("ons" speciaal) onderwijs. Natuurlijk waren en zijn wij er ons nog steeds van bewust en er van overtuigd dat de huidige wet "Passend onderwijs" bij lange niet zal bijdragen aan daadwerkelijk onderwijs dat eenieder past. Wij hebben op dit blog al meerdere malen gewezen op het feit dat werkelijk passend onderwijs iets heel anders is dan wat deze wet nastreeft. Zeker met de schandalig minimale rol van ouders, maar ook het feit dat men een enorme expertise laat verdwijnen (met een vage toezegging dat het wel weer goed zal komen met de groep deskundigen die op straat komen te staan) en denkt dat leerkrachten binnen het reguliere onderwijs, naast de al enorme werkdruk, ook nog even met wat bijspijkeren eenzelfde kennis van zaken en ervaring zullen krijgen als veel mensen uit het speciaal onderwijs (w.o. ambulant begeleiders), die vaak een of meerdere master-opleidingen hebben gevolgd. Wat dat betreft doet het ons goed dat de Eerste Kamer blijk heeft gegeven van een zeer kritische houding ten aanzien van het wetsvoorstel.

Een andere reden van de lange stilte is eenvoudig dat wij moe zijn. Vanaf de eerste dag dat bekend werd wat de gevolgen zouden zijn van het wetsvoorstel en de daarmee gepaard gaande bezuinigingen, hebben wij ons, zowel op dit blog als er buiten geroerd. Soms met drie of meer artikelen per dag (!), een Hyves-, facebook- en twitter-account, en correspondentie per e-mail.  Uit verschillende reacties begrepen we al gauw dat mensen dachten, dat er een grote organisatie achter dit blog zat (er werden zelfs e-mails gestuurd met vragen over consumptiebonnen voor de manifestatie in de Arena op 6 maart!), terwijl in werkelijkheid dit blog bestond bij de gratie van welgeteld drie mensen. Drie collega's, die naast hun dagelijkse (school)werk als respectievelijk directeur van een zmlk-school, leerkracht zmlk en ambulant begeleidster, heel veel vrije tijd opofferden om actie te blijven voeren. Te vaak werd zelfs ook het familieleven buiten school beheerst door dit weblog, dag en nacht, en zelfs tijdens de vakanties blogden wij door vanaf onze vakantie-adressen.
Toen uiteindelijk de bezuinigingen van tafel waren viel er een enorme last van onze schouders: we hadden keihard gevochten en op onze bescheiden manier wellicht misschien een beetje bijgedragen aan het uiteindelijke succes van de acties tegen de bezuinigingen. Nu was het tijd om even flink wat tandjes terug te schakelen en ons te richten op andere zaken.

Wij hebben afgesproken wel een vinger aan de pols te blijven houden. Voorlopig is de Eerste Kamer nog in het geheel niet tevreden met de antwoorden van de minister op hun vragen en kunnen we dus nog de nodige berichten verwachten op dat gebied.
Ook zullen de Tweede Kamerverkiezingen van 2012 weer de nodige aandachtspunten voortbrengen.
Veel berichtgeving hierover zal ook via andere sites en blogs te lezen zijn. Mochten wij ons geroepen voelen om nog iets aan te vullen of nader onder de aandacht te brengen dan zullen wij dat doen. Op dit blog of op een andere wijze.
Een eerste hoofdstuk is afgesloten. Het boek "Passend onderwijs" daarentegen nog niet.

Voor nu willen we al onze bezoekers en lezers van harte bedanken voor alle aandacht en steun. We zijn blij dat wij uiteindelijk een eerste belangrijke slag hebben gewonnen en hopen dat uiteindelijk ook het gezond verstand zal winnen bij de totstandkoming van waarlijk passend onderwijs. Zo niet, dan is de bladwijzer weer snel gevonden. Op dit blog namelijk.

De Verbijsterde Baas
Aag
Che

Moorkoppen en cake (en eenzelfde streven)

We hebben het eerder geschreven: voor ons is er wel zeker reden voor een moorkop of tompouce. We zijn blij met deze eerste weggenomen hobbel vanwege de positieve gevolgen voor met name de scholen in het speciaal onderwijs.
Het gaat hier namelijk niet alleen, zoals wel eens wat badinerend wordt gesteld, om slechts het feit dat er alleen maar geen grotere klassen komen, maar om het in stand kunnen houden van zeer zorgvuldig opgebouwde zorgstructuren, waarbinnen leerlingen, ieder met hun zeer specifieke leer-en zorgvraag, geheel tot hun recht kunnen komen en zich binnen dat speciaal onderwijs ten volle kunnen ontplooien onder de deskundige leiding van ervaren en speciaal daartoe toegeruste (lees: de bagage in de vorm van masteropleidingen etc.) leerkrachten en ondersteunend personeel!

Zoals we echter al hebben aangeven is de reden voor ons kleine feestje en ons gebak, de streep door de bezuinigingen op passend onderwijs, nog lang niet voldoende om het feest waarnaar iedereen in het onderwijs streeft te laten losbarsten. Natuurlijk staan wij, zoals sommigen suggereren, niet alleen maar onwetend te juichen. Sterker: ook wat ons betreft moet eerst het wetsvoorstel van tafel en een aanvang gemaakt worden met het opzetten van een stelsel dat recht doet aan alle leerlingen, leerkrachten en ouders op basis van kennis en ervaring vanuit het onderwijsveld. En wel zo snel mogelijk.
Daarom ook blijven wij in het geweer tegen de ideeën zoals die er (nog steeds) liggen met alle rampzalige gevolgen en de chaos waartoe deze zullen leiden.

Ook Maddy, getuige haar column hieronder.

Cake

Redelijk woest ben ik. Kwaad met een reden en ook een beetje triest. Dat was er niet direct. Eerst was er de blijdschap om de val van het kabinet en om het terugdraaien van de bezuinigingen op passend onderwijs.

Blij waren we: mijn collega’s en ik, we hadden ons niet voor niets samen zo sterk gemaakt voor onze kinderen in de Arena op 5 maart. Het ongeloof toen, dat de minister dit protest zomaar aan zich voorbij liet gaan. Net zoals alle initiatieven van ouders, scholen en leerlingen zelf haar niet raakten. Haar mantra: ‘ik weet hoe erg het is, maar het moet’. Niets wist ze, opgesloten in haar eigen werkelijkheid: een kooi van Faraday. Het enige wat je kunt doen om daar doorheen te breken is de stekker eruit.

Mijn trieste boosheid betreft ook Ton Elias. Om de manier waarop hij mij en mijn collega’s steeds opnieuw heeft weggezet als luie verwende mensen die gewoon een tandje bij moesten zetten. Om de manier waarop hij mijn Gijs en andere kinderen heeft weggezet als kinderen die geen aangepaste leeromgeving nodig hebben, als ze maar gewoon normaal doen. Om de manier waarop hij 6.000 specialisten in het onderwijs schoffeerde door ze simpelweg overbodig te verklaren. Om de ‘ach mevrouwtje’-toon waarmee hij me tegemoet trad in een live interview voor radio 1. Om de wegkruipende draaiende taal waarachter hij zich tijdens dat interview verschuilde toen bleek dat hij zijn eigen wet niet kende. Zo ver weg van alles, zo in zijn eigen gelijk. Net als  Marie – Antoinette, de vrouw van Lodewijk de 16de, die als antwoord op de honger van het Franse volk zei ‘als het volk geen brood meer heeft, dan eten ze toch cake’.

Na de opluchting dus nu de boosheid: om de veroorzaakte onrust bij kinderen, ouders, leerkrachten, ambulant begeleiders. Mijn Gijs die vraagt ‘is het mijn schuld dat ze ontslagen worden?’ Wat kan ik doen met die boosheid: komen de beleidsmakers en hun uitdragers hier zomaar mee weg?  Kan ik een klacht indienen? En vooral: hoe kunnen we voorkomen dat dit opnieuw gebeurt.

Want we zijn er nog niet: de bezuiniging is van tafel, maar de hervormingsplannen liggen er nog op. Natuurlijk kan altijd alles beter, natuurlijk kan er hervormd worden. Maar ik begrijp niet hoe je dat kunt doen door 6.000 mensen te ontslaan die niet overbodig zijn. Iedere dag weer zorgen zij voor de aansluiting met de reguliere wereld voor kinderen zoals Gijs. Essentiele schakels. Het maakt me niet uit bij wie ze in dienst zijn, het maakt me niet uit hoe ze heten. Maar laat ze er zijn. Op 8 mei worden de onderwijs-hervormingsplannen bekeken door de Eerste Kamer. Die kan ze maken en breken. Ik hoop op het laatste: pas dan is het tijd voor gebak.

Maddy

En daarom is er (toch) gebak!

Bij ons op school heb ik gisteren gebak gegeten. Ook met mijn collega's die per augustus 2013 of 2014 zouden worden ontslagen vanwege de bezuinigingen. En met de uitstekende vakleerkrachten die plots gedwongen hun zeer specifieke expertise aan de wilgen konden hangen en de gaten moesten op vullen die zouden ontstaan door het vertrek van die collega's.
Zelf zag ik me niet meer in een doemscenario waarin ik voor een klas stond met 14+ zeer moeilijk lerende leerlingen, met allen een geheel andere niveau (extreme uitersten), zonder assistentie waardoor de nu al zo moeilijke differentiatie helemaal onmogelijk zou zijn ("ga maar puzzelen jongens").
Ook de collega's ambulante dienst zijn voorlopig gevrijwaard van ontslag en kunnen voorlopig weer aan de slag. Inderdaad voorlopig, want een en ander is nog niet gedaan. Het wetsvoorstel "Passend onderwijs" ligt nog bij de Eerste Kamer en daar ook zullen wij onze pijlen nu nog steeds moeten richten, zoals wij hier al altijd hebben gedaan, zoals de trouwe en goede lezers weten. Lees de artikelen op dit blog er nog maar eens goed op na. Zeker die over het door ons beschreven werkelijk passend onderwijs.

Maar voor even mag de vlag uit. De acuut zorgelijke situatie, waarbij zelfs scholen binnen het speciaal onderwijs dreigden om te vallen, is voorgoed van de baan. Het optimale onderwijs waarnaar wij streven binnen het speciaal onderwijs kan zonder zorgen voorlopig doorgang vinden op de wijze waarop we dat nu vormgeven. Het kan zeker beter en daartoe zouden in plaats van bezuinigingen juist investeringen nodig zijn. Wat natuurlijk bovenal geldt voor het gehele onderwijs.

Natuurlijk is met de streep door de bezuinigingen "het onderwijs" niet gered. Wel "onderwijs", namelijk dat op de clusterscholen speciaal onderwijs. Dát werd het meest stringent bedreigd door de neoliberale strapatsen van met name de VVD, slaafs gevolgd door het CDA.
En de PVV, ach ja, die huppelde vrolijk mee, roeptoeterend, tot er weer een nieuw populistisch praatje, a lá Van Kooten en De Bie's "geen gezeik, iedereen rijk", nodig bleek.

Dat de VVD bij monde van heer Elias bij voortduring ouders, leerkrachten en deskundigen weg heeft gezet als lui, overdreven, als aanstellers en klaplopers, wordt hopelijk niet vergeten. Een ieder in het onderwijs, die deze partij nog een warm hart toedraagt, zal zich flink op het hoofd moeten krabben en moeten bedenken hoe hij of zij nu eigenlijk denkt over optimaal onderwijs, gelijkwaardig voor iedereen.
Een partij die leerlingen als economische eenheden wegzet en louter denkt in opbrengsten heeft niets in het onderwijs te zoeken, dunkt mij.
De lafhartige en technocratische houding van de verschillende CDA-bewindspersonen in deze zou in het kader van de komende verkiezingen ook te denken moeten geven. Al die opluchting plots in die gelederen (Van Bijsterveldt, Veldhuijzen van Zanten), alsof ze zelf de maatregelen nimmer gesteund hebben, geeft natuurlijk zeer ernstig te denken. Zeker wanneer een van hen dan ook nog eens elke vorm van zelfreflectie ontbeert en voor korte tijd heeft gespeeld met de gedachte dat zij de partij wel eens weer eens positief op de kaart zou kunnen zetten.

Hoewel sommigen menen onze vreugde niet te moeten delen, omdat we nog steeds met een zeer slecht wetsvoorstel moeten afrekenen, willen we de slingers nog niet weg halen hier binnen het speciaal onderwijs.
De eerste klap is uitgedeeld en na ruim een jaar actievoeren is een van onze doelen behaald: een streep door de bezuinigingen.
Toen wij vorig jaar als een van de eersten direct na het bekend maken van de plannen van zowel wet als de bezuinigingen op de barricaden stonden, stelden wij al dat we niet zouden rusten voordat beiden van tafel waren. We hebben dat hier met scherts, ironie, maar ook met cijfers en duidelijke analyses bij voortduring voor ogen gehad, hetgeen soms leidde tot wel twee of meer artikelen per dag.
Een ieder die ons nu, na onze nimmer aflatende strijd, verwijt dat wij te vroeg juichen of dat we nog geen gebak mogen eten vanwege deze eerste overwinning, heeft duidelijk nog steeds niet onze uitgangspunten herkend, zelfs niet na al die maanden onafgebroken stroom van protest over de gehele breedte.

Wij eten dus gebak en de vlag hangt uit.
Het is nog niet gedaan. Daar zijn wij ons zeker van bewust.
Verschillende belangrijke momenten zullen nu volgen, het al dan niet controversieel verklaren van het wetsvoorstel in de Eerste Kamer, of het terugdraaien van het gedrocht dat er nu ligt na de nieuwe samenstelling van de Tweede Kamer na september, én de totstandkoming van een nieuw wel deugend systeem passend onderwijs onder een nieuwe regering.
En op bij die momenten zal wijzijnverbijsterd zich roeren, zo ook omtrent de verwikkelingen rondom PGB en de Wajong en sociale werkplaatsen, zoals we altijd hebben gedaan.

Maar voor nu genieten wij, even stil, ook nog eens op het begin van een welverdiende schoolvakantie, van een eerste overwinning op een neoliberaal ondoordacht en van enige deskundigheid gespeend idee over leerlingen met een beperking of gedragsstoornis.
Terecht, dunkt mij.

Zijn er reacties?

Beste lezer, het bijna ondenkbare is gebeurd: ALLE BEZUINIGINGEN OP HET SPECIAAL ONDERWIJS ZIJN VAN TAFEL
We zijn natuurlijk benieuwd naar jullie reacties.

Marja is blij

Tja, beste lezer, collega, vrienden en vriendinnen. Het is me op deze avond een beetje zwaar te moede (heet dat zo?) Uw verbijsterde baas is een ongelooflijk tevreden en blije baas. Sinds gisteren zijn de bezuinigingen van tafel, en daar hebben we meer dan een jaar voor gestreden. We hebben niet opgegeven, en ik ben ongelooflijk trots op mijn team en op CHE en AAG, mijn mede bloggers, die nooit hebben verzaakt en steeds weer de politiek hebben gewezen op de waarheid en vooral op gegoochel, gejok en verdraaiing van de waarheid.

Wij wisten het gisteren al, maar nu worden de consequenties van wat er gisteren is gebeurd echt zichtbaar.
Vandaag kun je lezen HIER en HIER dat ook de bezuinigingen voor de jaren na 2013 van de baan zijn. Er was voor 2013 100 miljoen bezuiniging gepland, voor 2014 200 miljoen en 2015 de bewuste 300 miljoen. Die getallen stonden aangekondigd in de brief van Marja van 11 april 2011 waarin ze destijds het uitstel en de temporisering aankondigde van de aanvankelijke plannen.

En nu: doel bereikt, blij, tevreden en ongelooflijk opgelucht.

En wij vragen ons nog af: waar is Ton met de bon ton nou gebleven? Heeft jongetje Mark hem definitief de mond gesnoerd? Waar is K4 Kathleen Ferrier? Die is vast al op weg de kamer uit. En Harm Beertema dan? Niks van gehoord.
Wel van onze Marja natuurlijk, die heeft wat stuiptrekkingen van een uitgerangeerde en mislukte onderwijsminister: ze is "blij" dat de bezuinigingen niet doorgaan. Dit is natuurlijk een "gotspe", want zij had ze bedacht, ingepakt en verzonden, dus ze moet zich alleen maar schamen.
Sinds 31 januari vorig jaar wisten VVD en CDA dat deze bezuinigingen doorvoeren het beste was, het was terecht en hard nodig. Het onderwijs is geschoffeerd en beledigd en in de hoek gezet als incompetent. En nu? Nu is ze "blij".

Wij zijn blij dat dit kabinet verdwijnt. Opzouten, weg ermee, huppakee.

En hier natuurlijk wel alvast een compliment voor D66, Groenlinks en de Christenunie. Ze hebben gedaan waar ze voor staan, ze hebben hun woord gehouden en zijn principieel geweest, en dat, beste lezer, is wel iets waard. Voor ons wel, want het betekent dat we nog vertrouwen kunnen hebben in de politiek, en dat is na dit jaar toch wel lekker.
En Marja? Die is blij. Ze wordt weliswaar geen lijsttrekker, maar alsjeblieft, geen minister meer. Niet doen.

Een poging tot uitleg

De kogel is door de kerk: er is een akkoord van vijf partijen met betrekking tot de begroting voor het komende jaar 2013. Dat moest er snel komen vanwege de eisen van de Europse Unie.
Met de val van kabinet Rutte I was plots van alles op losse schroeven komen te staan. Drie oppositiepartijen wilden uiteindelijk wel meepraten om te komen tot een sluitende begroting, maar daar vroegen zij wel wat zaken voor in ruil. Zo moest bijvoorbeeld de bezuiniging op passend onderwijs teruggedraaid worden. En dat is gebeurd, alleen is er grote onduidelijkheid bij veel mensen hoe het nu precies zit. Immers er staat in het akkoord dat er een bezuiniging van 100 miljoen weggestreept zal worden, maar de gehele bezuiniging was toch 300 miljoen?

Wij zullen het hieronder proberen uit te leggen. Althans, op basis van hoe wijzelf op dit moment de ontstane situatie duiden. iedere aanvulling of nodige correctie zien wij graag tegemoet!
Allereerst is het belangrijk op te merken dat de bezuiniging op passend onderwijs en de wet op passend onderwijs twee verschillende zaken zijn. Ze hebben met elkaar te maken maar moeten in deze los gezien worden. Hierover later meer.

De minister had in haar wijsheid besloten dat het "passend onderwijs", in concreto, wat betreft bezuinigingsplannen hoofdzakelijk speciaal onderwijs wel voor 300 miljoen euro minder kon: grotere klassen, minder handen in de klas etcetera.
Eerst wilde zij dit binnen twee jaar regelen, maar uiteindelijk werd dat onder druk van de Tweede Kamer drie jaar.
Na drie jaar moest er dus structureel 300 miljoen bezuinigd worden: 100 miljoen in 2013, en zo oplopend tot een totaal van 300 miljoen per jaar in 2014/15.
Wat nu in Den Haag speelt is de totstandkoming van de begroting 2013. In de begroting van Rutte I was hierbij uitgegaan van 100 miljoen. Door de val en dit nieuwe akkoord is hier dus een streep door getrokken.
Dát is de 100 miljoen waar iedereen nu over spreekt.
De 200 miljoen die zogenaamd nu over blijven golden alleen voor de meerjarenbegroting van de gedoogcoalitie Rutte! Maar Rutte I is weg en dus deze meerjarenbegroting ook.
Gezien de hoge waarschijnlijkheid dat een Rutte II er niet komt of in een totaal andere samenstelling (waarbij de grootste criticasters van de bezuiniging van 300 miljoen zullen aanschuiven) komt de gehele bezuiniging in wezen niet meer voor.
De 300 miljoen bezuiniging is er gewoon niet meer of bestaat op zijn hoogst nog maar "virtueel" als onderdeel van een meerjarenbegroting die zou zijn maar niet meer komt.
We kunnen dus redelijk veilig stellen dat voor 100% de bezuiniging (in ieder geval voor de komende jaren waarin de oppositiepartijen weer mee gaan doen) van tafel is. En dus ook de ontslagen die hiermee samenhingen in het speciaal onderwijs.

Een andere zaak echter is de Wet Passend Onderwijs. Die is goedgekeurd door de Tweede Kamer en ligt nu ter goedkeuring in de Eerste Kamer. Deze wet zorgt voor een verschuiving van taken en gelden. De REC's worden opgedoekt, evenals de functie ambulant begeleider (als onderdeel van de REC's of als onderdeel van speciale scholen).
Die ontslagen blijven vooralsnog gehandhaafd. Omdat deze namelijk niet direct het gevolg zijn van de bezuiniging maar van de wet zelf.
Het is dus zaak om er voor te zorgen dat het wetsvoorstel zoals die nu in de Eerste Kamer ligt "controversieel" te verklaren, zodat een komend kabinet het terug kan trekken, grondig aan kan passen enzovoorts. Alleen dan zal het onderwijsveld echt als geheel opgelucht kunnen ademhalen.

Naschrift: dat onze uitleg correct is blijkt uit het vandaag (27-4) vrijgegeven officiële bericht van het ministerie, dat hier te lezen is

U mag alvast....

Nog niet veel bekend: maar dit al wel ! Lees hier alvast wat voorzichtige antwoorden en
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
u mag alvast zachtjes juichen..........

De betrouwbaarheid van Marja

Kijk zo werkt het dus bij mevrouw van Bijsterveldt. Eerst richt je het gehele (passend) onderwijs te gronde door alles wat ooit is voorgesteld door de commissie Dijsselbloem en later geadviseerd door de eigen adviescommissie (ECPO) linea recta in de prullenbak te smijten (flink geholpen door de ministerfluisteraar Dingelstad die over een tijd weer fluitend aan het werk gaat voor een andere minister zonder verantwoording af te hoeven leggen!).

Daarna breek je een veelvoud van goede voorzieningen, die nodig zijn voor een succesvol onderwijs (ambulante begeleiding, de expertise die dadelijk nog veel meer nodig zal zijn in de reguliere klas) finaal af en gooit er een flinke bezuiniging tegenaan waarmee ook nog eens de leerlingen met een meest ernstige geestelijke/lichamelijke beperking of een gedragsstoornis keihard gepakt worden.

En voor alle mensen die ontslag wacht, beloof je een fooi om de ellende wat te verzachten (akkoord mobiliteit passend onderwijs) om die belofte gewoon niet te houden. Je treuzelt wat, en nog wat extra, terwijl de eerste gesprekken over plaatsing in het "risicodragende deel van de formatie" (groep van allen die ontslagen zullen worden) al geweest zijn en de ontslagbrieven al geschreven worden, om uiteindelijk na weken gewoon te weigeren het akkoord te ondertekenen. 
Zogenaamd omdat nu plots de bezuiniging onzeker wordt. De onzekerheid bij de mensen die gisteren en vandaag een ontslagbrief hebben ontvangen wordt echter alleen maar groter. Mede ook door deze arrogante houding van de minister: wel ontslag of niet, en is er nu wel een sociaal plan of niet. Ook de scholen weten nu niet meer wat te doen en hoe klappen op te vangen.
 
En deze mevrouw wil nu ook nog eens lijsttrekker worden van het CDA. 
Een gotspe: juist de vrouw die de afgelopen anderhalf jaar heeft aangetoond gespeend te zijn van enig inzicht, sociaal gevoel en empathische vermogens, van werkelijk alles wat men in het algemeen als "christelijk" ervaart en die omgaat met de onzekerheid van mensen zoals hierboven beschreven, zou de vlaggendraagster moeten worden van een christelijke partij?

Laten we wel zijn, natuurlijk is het ons om het even uiteindelijk: een ieder met een hart voor goed, optimaal onderwijs voor iedereen, ook voor de zwaksten of bijvoorbeeld juist hen die niet beantwoord worden in hun bovengemiddelde leervraag zou zich ondertussen die keer op het hoofd moeten krabben voordat hij of zij een stem uitbrengt op een partij die een vrolijk neoliberaal deuntje mee blies bij de afbraak. Sterker, iedereen zou wat ons betreft zich diep moeten schamen het neoliberale wanbeleid van Marja en daarbij het bij voortduring schofferende onbenul van de heer Elias te belonen met een stem de komende verkiezingen. En ja Ton, dat is inderdaad een stemadvies wat ons betreft.

Het moge uit alles duidelijk zijn, het is dat Wilders de stekker er vroegtijdig uittrok anders was mevrouw van Bijsterveldt vrolijk verder gegaan met haar asociale beleid. Zonder wroeging of twijfel op basis van christelijke grondwaarden. Mevrouw van Bijsterveldt is slechts betrouwbaar als technocraat die doet wat haar wordt opgedragen, "afgesproken is afsproken".
Wij van wijzijnverbijsterd zijn zeer benieuwd hoe deze bedenkelijke denktrant vorm geven gaat aan een nieuw elan voor het inmiddels gedecimeerd CDA. Wij wensen het weldenkend smaldeel onder leiding van onder meer Ab Klink en verschillende gewetensvolle leden van deze partij veel sterkte toe.