"Mijn hele zorgstructuur gaat naar de klote"

Soms komt uw verbijsterde baas zo maar met naam en toenaam in de publiciteit. Als mijn taal soms een beetje te dik aangezet is, bied ik hiervoor mijn oprechte excuses aan. Alleen ben ik nog steeds pislink, boos, verbijsterd en strijdvaardig.

In een artikel in het schooljournaal van CNV-onderwijs het onderstaande stuk, waarin heel duidelijk staat waar het om gaat.

Voor Geert-Jan Reinalda, algemeen directeur van de St. Mattheusschool in Rotterdam, gaat het er vooral om wat er achterblijft na het doorvoeren van deze bezuinigingen.

‘Het is natuurlijk een drama voor de mensen die worden ontslagen. Maar het draait ook om de vraag: wat blijft er over? Mijn hele zorgstructuur gaat naar de klote’, zegt de Rotterdamse directeur. In 2014 moeten 22 van de 84 werknemers van de school zijn vertrokken. Reinalda: ‘Dat is 15 fte: 9 fte ondersteuning en 6 fte leraren. Ik houd wel dezelfde tweehonderd leerlingen in twintig groepen. 

Met dat wat overblijft kunnen we niet meer de vereiste kwaliteit verzorgen.’ Reinalda noemt het een schande wat er gebeurt. ‘De gym- en muziekleraar, de ict’er, de intern begeleider; alles moet straks weer voor de klas. En dan kom ik nog steeds begeleiding te kort. Het gaat hier om kinderen met een verstandelijke beperking, met ernstig meervoudige problematiek, met autisme, epilepsie of een IQ rond de 30.’ 

Op de St. Mattheusschool zijn het niet alleen de bezuinigingen op passend onderwijs die de school hard treffen. Ook het schrappen van de cumigelden (subsidie voor culturele minderheden, EvB) zorgt voor drie ton minder op de formatie.’

Toch hebben ze in Rotterdam, waar ze zichzelf Gekke Henkie noemen, de hoop nog niet verloren. ‘Het is de realiteit. We moeten het ermee doen.’ In de regering heeft Reinalda weinig vertrouwen. ‘Ik heb de minister hier op school gehad en ook mevrouw Ferrier (Kamerlid CDA, EvB) en de reactie is altijd: “Ach en wee en o, het is zo treurig.” Maar vervolgens voeren ze toch de bezuinigingen door, want dat is nu eenmaal afgesproken. 

Twee jaar geleden zijn we een project gestart met de gemeente Rotterdam om 29 thuiszitters weer onderwijs te bieden. We hebben daarvoor personeel aangenomen en opgeleid. Al die mensen moet ik naar huis sturen. Onze gymleerkracht wordt straks voor de klas gezet met kinderen van vier en vijf jaar die allemaal een luier dragen. Ons soort onderwijs is de laatste tien jaar niet gegroeid. Wij worden in feite gepakt voor iets waar wij niet voor verantwoordelijk zijn en waar we geen invloed op kunnen uitoefenen. 

Er is hier geen enkele inhoudelijke onderbouwing voor, alleen een financiële.’ Ook vindt de directeur dat grote steden dubbel worden gestraft. Ik heb een school met 62 procent allochtone leerlingen, een normaal percentage in een grote stad. ’ 

Hoe dan ook, de gevolgen van de komende bezuinigingen zijn nu al zichtbaar in de dagelijkse praktijk op school. ‘Als ouders nu hun kinderen aanmelden die één-op-éénbegeleiding nodig hebben, dan zeg ik al: “kansloos plan, die ga ik niet meer toelaten”. Ik kan die ouders garanderen dat ik straks niet meer het onderwijs kan bieden dat het kind nodig heeft. We moeten nu al rekening houden met de zeer beperkte zorgstructuur die straks op de school overblijft. 

Maar het wordt niet leuk, het wordt echt niet leuk.’